Δευτέρα 23 Ιουνίου 2008

Καλό καλοκαίρι σε όλες και όλους. Ραντεβού στο Λιβάδι

Κυριακή 15 Ιουνίου 2008

Ήταν ο Δίας Λιβαδιώτης; - Γιά ένα καλοκαίρι με χαμόγελο

Ήταν ο Δίας Λιβαδιώτης;

Μία περισπούδαστη μυθολογική προσέγγιση για την πρώτη εμφάνιση του Λιβαδίου στην Ιστορία. (και ένα χαριτωμένο διδακτικό παραμύθι -αληθινό άραγε;- με κοινωνικοπολιτικές διαστάσεις, γιά παιδιά και μεγάλους, Λιβαδιώτες και μη)

Του Γιωργούλη Νουορίκου* του Νεώτερου

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ‘Ο Λόγος του Συλλόγου’ – τεύχος 8, Αύγουστος-Σεπτέμβριος 2007


· ‘Σοβινιστής είναι εκείνος που ισχυρίζεται ότι το χωριό του είναι καλύτερο από το Λιβάδι’

(Βαρυσήμαντη δήλωση ιστορικού μέλους της Δημογεροντίας του Συλλόγου Λιβαδιωτών Θεσσαλονίκης)

· ‘Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, σε ετούτη εδώ τη γης, του Ολύμπου Λιβαδιώτη από κάτω θε’ να βρεις’ (δις)

(Ανωνύμου Θεσσαλονικέως- Δημώδες και πάντα επίκαιρο)

· ‘Όποιος ισχυρίζεται ότι η οικογένειά του δεν έχει Λιβαδιώτικες ρίζες, ας διερευνήσει το πότε ακριβώς οι προπάπποι του μετανάστευσαν από το Λιβάδι σε άλλα μέρη’

(Απόφαση του Δ.Σ. -εκτός πρακτικών- του Συλλόγου Λιβαδιωτών Θεσσαλονίκης, μετά από πρόταση του Προέδρου, ως αποστομωτική απάντηση προς στους άπιστους, τους αμφισβητίες και τους ανιστόρητους.

Ανέκαθεν ο γράφων είχε την απορία, γιατί όλοι, μα όλοι οι Ολύμπιοι Λιβαδιώτες, είναι τόσο παθιασμένοι με το χωριό τους. Θεωρείται λογικό το να καυχάται κάποιος για τον τόπο του, πόσο μάλλον όταν αυτός ο τόπος έχει πολύ μεγάλη ιστορία και είναι και πανέμορφος, αλλά οι Λιβαδιώτες ξεφεύγουν από κάθε φυσιολογικό όριο πατριδοφιλίας και εγγίζουν τα όρια της πατριδολατρείας, αν όχι της πατριδολαγνείας. Η αγάπη αυτή για τον τόπο καταγωγής τους φτάνει πολλές φορές σε επίπεδα υπερβολής, με αποτέλεσμα να αδυνατεί κανείς να παρακολουθήσει τη σκέψη τους. Όταν τολμάει κάποιος τρίτος φυσικά (γιατί μεταξύ τους λένε πολλά καυστικά γιά το χωριό, γιά τους διοικούντες, για τη νοοτροπία τους, καταγράφουν όλα τα αρνητικά τους και μάλιστα κάνουν και έντονη αυτοκριτική) να εντοπίσει κάτι ‘στραβό’, είτε στο Λιβάδι, είτε στη συμπεριφορά των κατοίκων του, συνήθως τον ‘παίρνει και τον σηκώνει’. Αποτέλεσμα αυτής της παθολογικής Λιβαδολατρείας, είναι αναπόφευκτα η σχηματοποίηση της κριτικής σκέψης και η ταξινόμησή των ζητημάτων μόνο σε ‘Καλό’ και ‘Κακό’, όπου ‘Καλό’ είναι ό,τι λέει και κάνει το Λιβάδι και οι Λιβαδιώτες και ‘Κακό’ είναι όλα τα υπόλοιπα, ακόμη και η πραγματικότητα, όταν αυτή η άτιμη δεν συμφωνεί μαζί τους.

Το αποκορύφωμα όμως αυτής της παθιασμένης νοοτροπίας, είναι το να διερευνούν με μεγάλη επιμονή όλοι οι Λιβαδιώτες, κυρίως εκείνοι οι οποίοι ζουν εκτός Λιβαδίου και ειδικότερα στην Θεσσαλονίκη, τις οικογενειακές ρίζες του κάθε ανθρώπου που γνωρίζουν, όντας σίγουροι ότι θα ανακαλύψουν κάποια καταγωγή των προγόνων του, όχι μόνον γενικώς βλαχική, αλλά Λιβαδιώτικη. Η στάση αυτή εμφανίζει κάποιο ενδιαφέρον, διότι αφ’ ενός μεν, όντως πολλές φορές ανακαλύπτονται ‘αγνοούντες και αγνοούμενοι κρυπτολιβαδιώτες’ (προσφάτως είχαμε άλλα 7-8 νέα κρούσματα στην Θεσσαλονίκη), αφ’ ετέρου δε, καταγράφει μία λαϊκή υποσυνείδητη αίσθηση της απροσδιόριστα μακραίωνης ιστορικότητας του οικισμού. Συνήθως όμως, η στάση τους αυτή αντιμετωπίζεται με συγκαταβατικά και ειρωνικά χαμόγελα από τους ανιστόρητους θαμώνες των ανά την επικράτεια τέως καφενέδων και νυν ντε φάκτο καφετεριών, καλούς όμως γνώστες των Λιβαδοκεντρικών εμμονών των αγαπημένων ή και άσπονδων φίλων τους.

Η διαπίστωση αυτή θα παρέμενε απλά στο επίπεδο της καταγραφής μίας περιρρέουσας ατμόσφαιρας και μίας χαριτωμένης τοπικιστικής νοοτροπίας, όπως τόσες και τόσες άλλες και δεν θα αποτελούσε λόγο άξιο της συγγραφής του μακροσκελούς και ανιαρού αυτού άρθρου. Δόθηκε όμως μία έκτακτη αφορμή, η οποία απετέλεσε και γενεσιουργό αιτία της ύπαρξης αυτού του κειμένου. Η αφορμή λοιπόν ήταν μία δήλωση -σε ανύποπτο χρόνο- γνωστού πανεπιστημιακού Καθηγητού, μίας σεβάσμιας βιβλικής φυσιογνωμίας, διαπνεομένου αδικαιολογήτως τα τελευταία χρόνια από έντονα φιλολιβαδιώτικα αισθήματα, παρά την αδυναμία του να αξιολογήσει θετικά το υπέροχο ιαματικό τσίπουρο του χωριού. Ο ρέκτης Καθηγητής ανακοίνωσε σε πολυάριθμη ομήγυρη και με περισσή επιστημονικοφανή έπαρση, ότι ‘η καταβολή του Λιβαδίου ως οικισμού ανάγεται στη μυθολογική εποχή, διότι επελέγη από τον ίδιο τον Δία ως χώρος στέγασης των ουκ ολίγων νόθων τέκνων του’, κάτι δηλαδή σαν ένα Θεϊκό Νοθοτροφείο. Εν ολίγοις, το Λιβάδι κατά το κατεστημένο καθηγητικό χαριτολόγημα, δημιουργήθηκε από τον Λιβαδοπλάστη Δία, ως οικιστικό δοχείο υποδοχής των καρπών των εξωσυζυγικών σχέσεων του με ό,τι πιό όμορφο σε θηλυκό κυκλοφορούσε ανά τον τότε γνωστό κόσμο ή πιάτσα.

Ο γράφων θυμάται αμυδρά τους μύθους περί της δημιουργίας των τεσσάρων μεγάλων πόλεων της ιστορίας (Αθήνα, Ρώμη, Κωνσταντινούπολη, Λιβάδι), δηλαδή το ότι :

ü Η Αθήνα ιδρύθηκε από την Θεά Αθηνά, η οποία νίκησε τον Ποσειδώνα στον τότε διαγωνισμό της Αθηνοβίζιον, μιά που η μεν προσέφερε στον βασιλιά Κέκροπα ένα ελαιόδενδρο (εξ ου και η άφθονη ελαιόρροια για να κάνεις τη δουλειά σου στην πρωτεύουσα), ο δε, μέσω τρίαινας, ένα σκέτο ρυάκι με νερό (εξ ου και η λειψυδρία της) κι ένα άλογο (εξ ου και η καθημερινή πιλάλα των Αθηναίων).

ü Η Ρώμη ιδρύθηκε από τους υιούς της Λύκαινας Romulus et Remus (Ρωμύλο και Ρώμο τους λέμε εμείς- και όχι Ρέμο, όπως τον αποκαλούν οι άσχετοι Ιταλοί, που έχουν και ομώνυμο άγιο και πόλη -San Remo-, συγχέοντάς τον με τον διάσημο έλληνα ελαφροκαψούρη τραγουδιστή)

ü Η Κωνσταντινούπολη, το αρχαίο Βυζάντιο, ιδρύθηκε από αποίκους Μεγαρείς με επικεφαλής τον Βύζαντα, οι οποίοι ακολούθησαν τον χρησμό του Μαντείου των Δελφών (οι καημένοι οι Δελφοί διεκδικούν ακόμη από το Λιβάδι τον τίτλο του ομφαλού της γης, κατά εγκρίτους Πιερίους φιλολόγους), που τους συμβούλευσε να κτίσουν την πόλη τους απέναντι από την "πόλη των τυφλών", υπονοώντας την Χαλκηδόνα, χωροθετημένη σε λάθος σημείο.

ü Το Λιβάδι ιδρύθηκε στο χοροστάσι (χρουστάσε βλαχιστί), στο σημείο όπου η φοράδα του θρύλου έφερε στο φως το πουλάρι της και δυστυχώς δεν κατέβηκε λίγο παρακάτω (νου σι ντιπουνιά ιάπα μα γκιόσου; - βλαχιστί πάλι), ώστε να σταματήσουν να ζηλεύουν όλοι οι μη Λιβαδιώτες την εξαίρετη τοποθεσία του,

αλλά ο δυστυχής γράφων δεν είχε φανταστεί ποτέ, ότι οι εκ πατρός Λιβαδιώτικες ρίζες του έφταναν τόσο βαθειά στα έγκατα της Ιστορίας, ή μάλλον τόσο ψηλά στην κορυφή του Μύτικα.

Η χρονολογία ίδρυσης του Λιβαδίου είναι μεν ιστορικά ασαφής -περί τον 12ο ή 13ο αιώνα- (βλέπε σχετική βιβλιογραφία, καθώς και Κ. Προκόβα ‘Λεξικό της Κουτσοβλαχικής του Λιβα-δίου Ολύμπου’ σελ. 306, λήμμα Λιβάδι - Εκδόσεις Συλλόγου Λιβαδιωτών Θεσσαλονίκης ‘Ο Γεωργάκης Ολύμπιος’ – 2006), αλλά το να είναι ο ίδιος ο Δίας θεμελιωτής του Λιβαδίου, φαντάζει άκρως υπερβολικό. Ωστόσο, η μεταξύ σοβαρού και αστείου, για την ακρίβεια μεταξύ ξηροτυρού και αχλαδίου βιοκοινωνιολογική αυτή προσέγγιση από τον έγκριτο και μάχιμο σοφό Καθηγητή, ερέθισε τα πολεοδομικά, χωροταξικά και ιστορικά αντανακλαστικά του γράφοντος. Αποφάσισε λοιπόν ο φλύαρος συγγραφέας του παρόντος, να διερευνήσει σε βάθος την εγκυρότητά του εντυπωσιακού αυτού πορίσματος, ξεσκονίζοντας τις όποιες γνώσεις του περί της ιστορίας των οικισμών και των πόλεων και αξιοποιώντας τα όποια επιστημονικά εφόδια διαθέτει.

Η μεθοδολογία την οποία ο γράφων θα ακολουθήσει, για να ελέγξει του λόγου το αληθές του ευρυμαθούς ακαδημαϊκού, είναι η σημείο προς σημείο συγκριτική αντιπαράθεση και αξιολόγηση των τότε μυθολογικών Ολυμπίων Θεϊκών δεδομένων, με τις αντίστοιχες σημερινές Λιβαδιώ-τικες ανθρωποκοινωνικές παραμέτρους. Τα αποτελέσματα των συγκρίσεων, με δείκτη βαρύτητας ισότιμο για κάθε παράμετρο, θα πρέπει να κωδικοποιηθούν σε ένα σύστημα προσθαφαίρεσης, ώστε να βγει κάποιο αποδεκτό νοητικά και μαθηματικά αποτέλεσμα. Εάν χρειαστεί, θα χρησιμοποιηθεί και η διά της εις άτοπον απαγωγής μέθοδος.

Για να μπορέσει ο αναγνώστης να παρακολουθήσει την επίπονη διαδικασία της απόδειξης της Λιβαδοπλασίας εκ μέρους του Διός, θα πρέπει να θυμηθεί την ιεραρχική δομή και διάρθρωση του πάλαι ποτέ Δωδεκαθέου, βασικά του Υπουργικού Συμβουλίου του τότε Κόσμου, την οποία και ο γράφων παραθέτει συνοπτικά :

Το ολιγομελές και ευέλικτο λοιπόν σχήμα του Δωδεκαθεϊκού Κυβερνητικού Συμβουλίου του Κόσμου, ήταν το εξής :

1. Ζεύς ή Δίας, Αρχιθεός, Πρωθυπουργός του Κόσμου και Υπερυπουργός των Πάντων σε ισόβια βάση (όπως ακριβώς συμβαίνει και στη σημερινή Ελλάδα, όπου επίσης σε ισόβια βάση πρωθυπουργεύει ένα μόνον επώνυμο, το Καραμανδρέου, με κάποια Σιμητσοτακικά διαλείμματα). Ο Αρχιθεός είχε αναπόφευκτα όλα του τα προτερήματα και ελαττώματα σε υπερθετικό βαθμό, ήταν δε διάσημος για την ακόρεστη ερωτική του διάθεση και τη γονιμότητά του. Έφτασε στο σημείο να ζευγαρώσει ακόμη και με τον ίδιο του τον εαυτό, προκειμένου να γεννηθεί η Αθηνά.

2. Ήρα, Θεά γενικών καθηκόντων, Σύζυγος του Αρχιθεού και αδελφή του, χωρίς ειδικό τομέα ευθύνης πλην της Θεϊκής της Ζήλειας, κάτι σαν Υπερυπουργός Άνευ Χαρτοφυλακίου. Ο γράφων ποτέ δεν κατάλαβε τι σημαίνει ο τίτλος αυτός, ούτε γιατί δίδεται σε κάποιους, οι οποίοι εκτός από άνευ χαρτοφυλακίου, είναι συνήθως και άνευ σημασίας. Η Ήρα λειτουργούσε πάντως και κυρίως ως η αλήστου μνήμης Βασιλομήτωρ ή και ως Προεδρομήτωρ προσφάτων εποχών.

3. Ποσειδώνας, Θεός των Θαλασσών, αδελφός του Δία και Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας (κάτι ανάλογο του ομολόγου του νυν υπουργού κου Κεφαλογιάννη). Φοβερός και τρομερός θαλασσόλυκος, κυρίαρχος του αλμυρού νερού, σε διαρκή αντιπαράθεση με τον αδελφό του Δία και γενικότερα καβγατζής. Από την εποχή του έως και σήμερα δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα, μια που οι θαλάσσιες συγκοινωνίες της χώρας μας, λειτουργούν ακόμη (όταν λειτουργούν) με βάση τον ούριο άνεμο, όταν δεν απεργούν οι ναυτεργάτες και όταν δεν παθαίνουν βλάβη ή βουλιάζουν οι σύγχρονες τριήρεις, ενώ ακόμη τα νησιά της άγονης γραμμής παραμένουν χωρίς συγκοινωνία και κατ’ επέκταση χωρίς συχνή επικοινωνία με τον έξω κόσμο, οδεύοντας αργά αλλά σταθερά προς τον κάτω κόσμο, τον Άδη δηλαδή.

4. Ερμής, Θεός πολυθεσίτης, ο λεγόμενος Φτερωτός Θεός (σε αντίθεση με την Ολυμπιακή Αεροπορία που της έκοψαν τα φτερά και τον Δήμαρχο Θεσσαλονίκης κο Παπαγεωργόπουλο που είναι φτερωτός οδοντίατρος), Υπουργός Εμπορίου, Μεταφορών & Επικοινωνιών, υιός του Δία (ο νυν αντίστοιχος Υπουργός κος Λιάπης είναι απλώς εξάδελφος του Πρωθυπουργού), Υπουργός Τύπου και Ψυχοπομπός, σε αντίθεση με τον νυν κύριο Ρουσόπουλο που είναι ψυχοβγάλτης. Μάλιστα διεκδικούσε και δάφνες ποιητή ως Λόγιος Ερμής, όπως και ο τέως υφυπουργός Τύπου κος Χυτήρης, σε αντίθεση με τον νυν άμουσο αλλά μουσάτο κο Αντώναρο.

5. Άρης, Θεός του Πολέμου, πολεμοχαρής και αιμοβόρος, υιός και αυτός του Δία, Υπουργός Εθνικής Αμύνης (κάτι σαν τον κο Μεϊμαράκη, αλλά με λιγότερες αρμοδιότητες, δεδομένου ότι η τότε Αεροπορία - Ουρανός ανήκε στον Δία και το τότε Ναυτικό - Θάλασσα στον Ποσειδώνα – βλέπετε από τότε έλεγχαν οι μεγάλοι τις προμήθειες αεροπλάνων και φρεγατών). Εμφανίζονταν μόνον ως ετερόφωτη συνοδευτική προσωπικότητα, γκρινιάρης και ασήμαντος, πρώτος συνήθως σε παράτες και παρελάσεις και δεν άφησε ιδιαίτερα θετικό στίγμα στην ιστορία. Στα θετικά του αντιειρηνιστή και αιμοδιψούς Θεού καταγράφεται ότι ήταν ο ερωμένος της Θεάς Αφροδίτης, ενώ στα αρνητικά του καταγράφεται η παραχώρηση του ονόματός του σε μικρομεσαία ποδοσφαιρική ομάδα της Θεσσαλονίκης, έναν ιδιότυπο ανελκυστήρα μεταξύ Α’ και Β’ Εθνικής κατηγορίας.

6. Αθηνά, Θεά της Σοφίας και της Στρατηγικής, θυγατέρα του Δία από τον ίδιο του τον εαυτό, αιώνια ανέραστος Παρθένος, Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων (η τότε κα Μαριέττα Γιαννάκου του κόσμου, χωρίς όμως ιδιαίτερα έντονα προβλήματα φοιτητικών καταλήψεων). Ισχυρή προσωπικότητα, φέρουσα πάντοτε περικεφαλαία -κάτι σαν κράνος των ΜΑΤ- και με τάσεις και συμπεριφορές συνήθως αυταρχικές. Η απουσία Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως εκείνη την εποχή, την ανάγκαζε πολλές φορές να επιλαμβάνεται αυτή του θέματος. Ίσως έτσι να εξηγείται και ο λογιοτατισμός του κου Βύρωνα Πολύδωρα, νυν Υπουργού Δημοσίας Τάξεως, όπως επίσης και η σύγχυση αρμοδιοτήτων μεταξύ των δύο Υπουργείων, Παιδείας και Δημοσίας Τάξεως, αν κρίνει κανείς από τα πρόσφατα καρούμπαλα στα κεφάλια των φοιτητών, των δασκάλων και των λοιπών εκπαιδευτικών δυνάμεων.

7. Ήφαιστος, Θεός της Φωτιάς και της Μεταλλουργίας, υιός του Δία κι αυτός, Υπουργός Πολεμικής Βιομηχανίας (που ενσωματώθηκε στο Υπουργείο Ανάπτυξης - περίπου σαν τον Θεσσαλό κο Σιούφα). Ο Θεϊκός Σιδηρουργός και μέγας τεχνίτης χρυσο-αργυρο-χαλκοχόος, ήταν κουτσός, κοντός και χοντρός, με αδύναμα πόδια, δασύτριχο στήθος και μπράτσα τεράστια από τη συνεχή δουλειά στο εργαστήρι του. Κουτσάθηκε όταν η μαμά του η Ήρα τον πέταξε από τον Όλυμπο, μη μπορώντας να αντέξει την ασχήμια του και προσγειώθηκε στην Λήμνο. Από τύψεις τον πάντρεψαν με την πανέμορφη Θεά Αφροδίτη (το’χει η μοίρα φαίνεται των άσχημων, μηδέ Προέδρων εξαιρουμένων, να παντρεύονται πανέμορφες με αρχαία ονόματα). Θεός χαμηλών τόνων, άκρως διακριτικός και αντιτηλεοπτικός, όπως όλοι οι σκληρά εργαζόμενοι, τους οποίους δεν προβάλλουν ποτέ τα κανάλια. Σε αυτόν ήταν αφιερωμένα τα Καβείρια Μυστήρια της Σαμοθράκης.

8. Δήμητρα, Υπουργός Γεωργίας και Γεωργικής Ανάπτυξης, αδελφή του Δία κι αυτή, ομόλογος του κου Μπασιάκου, αλλά με λιγότερα προβλήματα, δεδομένου ότι οι αγροτικές επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης τότε εδίδοντο με τη μορφή θαυμάτων και όχι ρουσφετιών, όπως σήμερα. Επιπλέον δεν υπήρχαν και τρακτέρ ώστε να αποκλείονται οι εθνικές οδοί και να δημιουργούν προβλήματα στην κυβέρνηση. Η Θεά έχαιρε μεγάλης εκτιμήσεως από τον λαό, διότι του έμαθε τη σπορά και τη χρήση των καρπών της γης για σίτιση, εξ ου και προς τιμήν της η ονομασία δημητριακά. Θεά με αρκετό κύρος, σχετικά ηπίων τόνων, συμπαθής και μετριοπαθής, αλλά φορτική μητέρα. Όταν ο Πλούτων (κατά κόσμον Άδης), Υφυπουργός του Κάτω Κόσμου ή Απόδημου Ελληνισμού, της έκλεψε τη μαμόθρεφτη κόρη της (από τον αδελφό της Δία) Περσεφόνη, η Δήμητρα δέχτηκε, μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις στην Ελευσίνα με το τότε Συμβούλιο Ασφαλείας, συμβιβασμό γιά εναλλάξ ανά εξάμηνο παραμονή της Περσεφόνης μιά στη μαμά της και μιά στον άντρα της (κάτι σαν τα μονά-ζυγά του δακτυλίου της Αθήνας), βρίσκοντας σύμφωνους και βάζοντας ανάλογες ιδέες από τότε σε πολλούς παντρεμένους. Σε αυτήν ήταν αφιερωμένα τα Ελευσίνια Μυστήρια.

9. Άρτεμις, Θεά του κυνηγιού, των βουνών και των δασών, προστάτιδα ζώων, κόρη και αυτή του Δία, Υπουργός Κυνηγίου, Δασών & Κτηνοτροφίας (δεν υπάρχει σήμερα τέτοια θέση γιατί είναι ενσωματωμένη στο Υπουργείο Γεωργικής Αναπτύξεως και Τροφίμων του κου Μπασιάκου), ανέραστος Παρθένος και αυτή εκ πεποιθήσεως, η ΑρχιΦεμινίστρια και η ΑρχιΟικολόγος του κόσμου. Κόρη της Λητούς, δίδυμη αδερφή του Απόλλωνα, είναι η βασίλισσα των βουνών και των δασών, η, προστάτιδα των μικρών παιδιών και ζώων. Εάν το σημερινό ΥΠΕΧΩΔΕ του κου Σουφλιά είχε την παλιά μορφή των δύο Υπουργείων, όπως και θα έπρεπε, ΥΠΕ (Υπουργείο Περιβάλλοντος) και ΥΧΩΔΕ (Υπουργείο Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων), η Άρτεμις θα ήταν η Υπουργός ΠΕ. Γεννήθηκε στο νησί Ορτυγία, όπου είχε καταφύγει η μαμά της Λητώ έγκυος, προκειμένου να προφυλαχθεί από τη μανία της μέγαιρας Ήρας. Εκεί με τη βοήθεια της θεομαμμής Ειλείθυιας, γεννήθηκε πρώτα αυτή και λίγο αργότερα ο αδερφός της ο Απόλλωνας.

Η Θεά Άρτεμις είναι ιδιαιτέρως αντιπαθής στον γράφοντα, διότι χρησιμοποιώντας την ηθική ως προκάλυμμα της φεμινιστικής της εγωπάθειας και της ζηλοφθονίας της, σκότωσε και ταλαιπώρησε πολύ κόσμο. Τον Ακταίωνα τον σκότωσε επειδή την είδε κατά λάθος γυμνή, τον Ωρίωνα επειδή έσμιξε με την Ηώ, την Χιόνη, κόρη του Δαιδαλίωνα, επειδή παινεύτηκε, της Νιόβης για τον ίδιο λόγο της σκότωσε μαζί με τον αδελφό της Απόλλωνα τα 14 παιδιά της, την Καλλυστώ παρά λίγο να τη σκοτώσει επειδή έμεινε έγκυος, του Οινέα που επειδή ξέχασε μία θυσία, του κατέστρεψε την πόλη του Καλυδώνα, του Άδμητου γιά τον ίδιο λόγο του έστειλε στο γάμο του δώρο ένα κοπάδι φίδια, τον Αγαμέμνονα τον έβαλε να θυσιάσει την κόρη του Ιφιγένεια γιατί σκότωσε κατά λάθος ένα ελάφι κ.ά. Το αποκορύφωμα της κακίας της όμως για τον γράφοντα, ήταν ότι η όμορφη Άρτεμις σκότωσε (αντί για τον Μινώταυρο) και την πανέμορφη Αριάδνη, φίλη του Θησέα που την έκλεψε μετέπειτα ο Διόνυσος, χωρίς να της πέφτει στο κάτω-κάτω και λόγος γι’ αυτό.

10.Απόλλωνας, Θεός του Ήλιου, του Φωτός, της Μουσικής και γενικώς της Τέχνης, υιός και αυτός του μπαμπά Δία και αδελφός της Αρτέμιδος, ο επονομαζόμενος και Φοίβος (ομώνυμος γνωστού Καθηγητού και προσφάτως Κοσμήτορος της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ. με Λιβαδιώτικες κουμπαριές), Υπουργός σύνθετου Υπουργείου (λίγο Πολιτισμού, λίγο Παιδείας, λίγο Τουρισμού). Ο πανέμορφος Θεός (ομόλογος τυπικώς και φυσικά απέχων παρασάγγας ανθρωπομορφικώς του κου Γιώργου Βουλγαράκη, της κας Μαριέττας Γιαννάκου και της κας Φάνης Πάλλη-Πετραλιά), έμεινε στην ιστορία ως το πρότυπο του κάλλους, είχε γύρω στις 350 επικλήσεις και προσωνύμια (Αγνόμαντις, Αληθής, Δαφναίος, Μαντικός, Μοιραγέτης, Προόψιος, Μουσικός, Κιθαρωδός, Μουσαγέτης κ.ά.), ήταν θεραπευτής και μάντις. Ήταν καλός Θεός και πονόψυχος, μιά που μεταμόρφωνε τους έρωτές του σε άνθη και φυτά, όπως την Δάφνη και τον Υάκινθο. Αγαπήθηκε και λατρεύτηκε όσο λίγοι Θεοί, λόγω της καλλιτεχνικής του υπόστασης, του τρυφερού του χαρακτήρα και της παροιμιώδους του ομορφιάς, που ακόμη και σήμερα αναγκάζει όλες τις κυρίες να προσφωνούν κάθε κούκλο άνδρα, κυρίως νεαρό, με το όνομά του.

11. Αφροδίτη, Θεά του Έρωτα, αγνώστου πατρός, η προσωποποίηση της θηλυκής ομορφιάς, σύζυγος του Θεού Ήφαιστου και ερωμένη των Θεών Άρη, Ποσειδώνα, Ερμή και λοιπών θεϊκών δυνάμεων, Υπουργός Έρωτα (δεν υπάρχει φυσικά αντίστοιχο Υπουργείο στα σημερινά αντιερωτικά ελληνικά κρατικά δεδομένα). Σύμφωνα με την εκδοχή του Ησίοδου η Αφροδίτη γεννήθηκε από τον αφρό που δημιούργησαν τα γεννητικά όργανα του Ουρανού πέφτοντας στη θάλασσα, μετά τον ακρωτηριασμό του από τον Κρόνο. Σύμφωνα με τον ομηρικό μύθο γεννήθηκε σε μια ακτή της Κύπρου. Σπρωγμένη από τον Ζέφυρο στη θάλασσα, η θεά καλλωπίστηκε από τις θεραπαινίδες της Ώρες και μεταφέρθηκε στον Όλυμπο, όπου παρουσιάστηκε σε οντισιόν στον Δία και τους υπόλοιπους θεούς και προσελήφθη ως Θεά πάραυτα. Η ερωτική της ζωή ήταν ζηλευτά ακατάστατη. Ήταν σύζυγος του Ηφαίστου αλλά περιγράφεται ως ερωμένη του Άρη, με τον οποίο φέρεται ότι απέκτησε τον Ίμερο, τον Έρωτα, τον Δείμο και τον Φόβο. Με τον Ποσειδώνα που τα έφτιαξε μετά, έφερε στη ζωή τον Έρυκα, που έδωσε το όνομά του στο ομώνυμο βουνό της Σικελίας και τη Ρόδο, ενώ με τον Διόνυσο, χάρη στη μαγική μεσολάβηση της Ήρας, γέννησε τον Πρίαπο, που έμεινε στην παγκόσμια ιστορία και χαίρει απέραντης εκτιμήσεως και φθόνουαπό όλο τον ανδρικό πληθυσμό της γης, εξ αιτίας της αέναης και ακάματης στύσης του.

Ήταν η μαμά του Έρωτα, του φτερωτού Θεού με το τόξο, που συνεχίζει να τρυπάει καρδιές. Υιός της θεωρείται επίσης το ανδρογύναιον Ερμαφρόδιτος, τον οποίο έφερε στη ζωή με τον Ερμή. Ο λαός της εποχής την τίμησε δεόντως, κτίζοντας για χάρη της πάρα πολλούς λατρευτικούς ναούς, οι οποίοι κατεστράφησαν αργότερα από την επικρατήσασα μονοθεϊστική λογική.

12.Eστία, Θεά της Οικιακής Ζωής και της Οικογένειας, πρωτότοκος αδελφή του Δία και των άλλων Ολυμπίων Θεών, άλλη μία αιώνια Παρθένος. Υπουργός και αυτή σύνθετου Υπουργείου (λίγο Προνοίας, λίγο Οικισμού και λίγο Κοινωνικών Υπηρεσιών, δηλαδή λίγο κος Τσιτουρίδης, λίγο κος Σουφλιάς και λίγο κος Αβραμόπουλος). Σεμνή και ταπεινή στο έργο της, σεβάσμια προσωπικότητα, ορκισμένη και συνεπής Παρθένος, αποποιήθηκε τις ανήθικες προτάσεις του Ποσειδώνα και του Απόλλωνα και γλύτωσε από την προσπάθεια βιασμού της από τον άθλιο και μεθυσμένο Πρίαπο, χάρις στο γκάρισμα ενός γαϊδάρου. Είχε μεγάλο κύρος στο Δωδεκάθεο, ήταν χαμηλών τόνων και άκρως αντιτηλεοπτική. Φρόντιζε το άσβεστον της ιερής φωτιάς στον Όλυμπο. Συμβόλιζε τη συμμαχία μεταξύ των αποικιών και των μητέρων-πόλεών τους. Κάθε σπίτι είχε στο κέντρο της σαλοτραπεζαρίας ή living room νεοελληνιστί τον βωμό της, ο οποίος έκαιγε συνεχώς. Λόγω αυτής ακριβώς της ποιότητας των χαρακτηριστικών της (σεμνή, ταπεινή, ήπια, παρθένα), αντικαταστάθηκε στον πρώτο θεϊκό κυβερνητικό ανασχηματισμό από τον δημοφιλέστατο Διόνυσο, τον αγαπημένο υιό του Δία από την Σεμέλη, τον πρώτο διδάξαντα την καλλιέργεια της αμπέλου και την παραγωγή του κρασιού και του τσίπουρου, θεό που ακόμη και σήμερα λατρεύεται σε όλο τον κόσμο, πόσο μάλλον και στο Λιβάδι.

Το ολιγομελές και ευέλικτο λοιπόν κυβερνητικό σχήμα του Ολύμπου, εκτός από τους 12 Μεγαλοθεούς-Υπουργούς, είχε και μία πλειάδα Μικροθεών-Υφυπουργών (Άδης, Πάνας, Έρως, Άδωνις, Θέμις, Θέτις, Ασκληπιός, Ουρανός, Χάρων, Αίγλη, Νέμεσις, Έρις, Αίολος, Ιασώ, Περσεφόνη, Νηρέας, Γαία, Εγκέλαδος, Ήβη, Κυβέλη, Πανάκεια, Γέλως κ.ά.). Επίσης μία άλλη δυσμέτρητη πλειάδα Ημιθέων-Γενικών Γραμματέων Υπουργείων (Αρίων, Αχιλλέας, Βελλεροφόντης, οι Διόσκουροι Κάστωρ & Πολυδεύκης, Ηρακλής, Ορφέας, Θησέας, Περσέας, Φαέθων κ.ά.), καθώς και Μυθικών Όντων (Αρίων, Άτλας, Γίγαντες, Κύκλωπες, Γοργόνες, Πήγασος, Ερινύες, Κένταυροι, Έχιδνα, Κέρβερος, Λαίλαψ, Λερναία Ύδρα, Μαρσύας, Μέδουσα, Πρωτέας, Σειληνοί, Σειρήνες, Σκύλλα, Χάρυβδη, Σφίγγα, Τάλως, Τιτάνες, Τρίτων, Τυφών, Χείρων, Χίμαιρα κ.ά.), χρησιμοποιήθηκε από του Ολύμπου (όπως λέμε σήμερα από του Μαξίμου) για τη στελέχωση του κρατικού μηχανισμού.

-----------------------------------------

Η Μυθολογία είναι ένας διακριτός ‘επιστημονικός’ κλάδος που ασχολείται με τη μελέτη των μύθων. Οι μύθοι είναι γενικά ιστορίες βασισμένες στην παράδοση και τον θρύλο, προορισμένες να ερμηνεύσουν κοσμολογικά προβλήματα, φυσικά φαινόμενα, ανεξήγητα πολιτισμικά κενά και ό,τι άλλο δεν μπορεί να ερμηνευθεί ορθολογικά. Άρα η μυθολογική συγκριτική μελέτη του Ολύμπου και του Λιβαδίου, είναι η μόνη μέθοδος ερμηνείας του φαινομένου ‘Λιβάδι’.

-----------------------------------------

Ξεκινώντας λοιπόν αυτή την περίπλοκη και δαιδαλώδη προσπάθεια τεκμηρίωσης της αθυρόστομης καθηγητικής ρήσης περί της ιδιότητας του Δία ως Λιβαδοπλάστη και επομένως προπάτορος των Λιβαδιωτών και Αρχι-Λιβαδιώτη, ο γράφων θα εξετάσει 10 κριτήρια, για την επίτευξη ακέραιας % ποσόστωσης. Η ανάλυση και η επεξεργασία αυτών των στοιχείων θα γίνει με βάση τον χωροταξικό, τον ιστορικό, τον κοινωνικό και τον πολιτικό τους χαρακτήρα.

Αναλύοντας λοιπόν την ορθότητα της επιλογής του Λιβαδίου από τον Δία, ως οικισμού στέγασης των νόθων τέκνων του, πρέπει να εξετάσει κανείς το ζήτημα υπό το πρίσμα των κλασσικών παραμέτρων χωροθέτησης οικισμών, δηλαδή εάν ικανοποιούνται τα εξής :

ΚΡΙΤΗΡΙΟ 1 : ΠΛΗΘΥΣΜΙΑΚΗ ΑΙΤΙΟΛΟΓΗΣΗ.

Το μέγεθος του πληθυσμού των νόθων τέκνων του Δία, είναι αλήθεια ότι ήταν τόσο μεγάλο, ώστε να μη μπορούν να καλυφθούν οι ανάγκες στέγασης όλων αυτών των παιδιών με δόμηση εκτός σχεδίου πόλεως και να απαιτείται η δημιουργία ενός οργανωμένου οικισμού. Ο γράφων μεταφέρει ασχολίαστα τα ονόματα των καρπών των παράνομων ερώτων του Αρχιθεού του Ολύμπου -όσα μπόρεσε να θυμηθεί-, καθώς και το όνομα της μητέρας τους.

Λοιπόν, έχουμε και λέμε :

Ο Δίας απέκτησε τα εξής παιδιά από τις κάτωθι κοπέλλες :

· Τον Απόλλωνα και την Άρτεμι, από την κόρη των Τιτάνων Λητώ. Τα παιδιά αυτά ο μπαμπάς Δίας τα προβίβασε κατευθείαν σε Θεούς, για να αντιπαρατεθεί (να της τη σπάσει νεοελληνιστί) στη ζηλιάρα γυναίκα του Ήρα

· Τις τρεις Ώρες, Ευνομία, Δίκη και Ειρήνη, καθώς και τις τρεις Μοίρες, Κλωθώ, Λάχεση και Άτροπο, από την προσωποποίηση της δικαιοσύνης Θέμι ή Θέμιδα (κατά άλλες εγκρίτους γαλλολαλέουσες φιλολόγους)

· Τις εννιά Μούσες, Καλλιόπη, Κλειώ, Πολύμνια, Ευτέρπη, Τερψιχόρη, Ερατώ, Μελπομένη, Θάλεια και Ουρανία, από την Τιτανίδα Μνημοσύνη, την προσωποποίηση της ανάμνησης (βλέπε και Κ. Προκόβα ‘Τα παιδιά της Μνημοσύνης’ – 2001, έκδοση του Σ.Λ.Θ.)

· Τις τρεις Χάριτες, Αγλαΐα, Ευφροσύνη και Θάλεια, την Ήβη, την αιώνια έφηβη και σύζυγο του Ηρακλή και τον Ασωπό, προπάτορα των Βοιωτών, από την Ωκεανίδα Ευρυνόμη

· Την Εκάτη από την Αστερία

· Την Περσεφόνη, που την σχολιάσαμε παραπάνω, από την αδελφή του Δήμητρα

· Την Έρση, την Πανδία, καθώς και τον Νεμέα, προπάτορα των Νομεατών, από την Σελήνη

· Τον τραγοπόδαρο Πάνα, θεό της γονιμότητας, από την Νύμφη Θύβρη

· Τον Διόνυσο, θεό του κρασιού και του τσίπουρου, από την Σεμέλη

· Τον Ηρακλή, γνωστό από τους 12 άθλους του, από την Αλκμήνη

· Τους Μίνωα και Ραδάμανθι, βασιλιάδες της Κρήτης, από την Ευρώπη

· Τον Άργο, γενάρχη των Αργείων, από την Νιόβη

· Τον Θήβη, αρχηγό των Θηβαίων, από την Ιοδάμα

· Τον Λοκρό, που έδωσε το όνομά του στη Λοκρίδα, από την Μάϊρα

· Τον Ορχομενό, προπάτορα των Ορχομενίων, από την Ισονόη

· Τον Λακεδαίμονα, προπάτορα των Λακεδαιμονίων, από την Ταϋγέτη

· Τον Αιακό, προπάτορα των Αιγινιτών, από την Αίγινα

· Τον Μάγαρο, προπάτορα των Μεγαρέων, από την Σίθνιδα κ.ά.

Ο μεγάλος αυτός αριθμός πληθυσμού, ο οποίος είναι μάλιστα κατά πολύ μεγαλύτερος, μια που δεν έχουν καταγραφεί όλα τα νόθα τέκνα του Αρχιθεού, όντως πληροί τα επιστημονικά κριτήρια γιά την ίδρυση οικισμού, όπως αναφέρθηκε παραπάνω. Μάλιστα λόγω της μεγάλης οικιστικής πίεσης, οι Λιβαδιώτες καταπάτησαν και καταπατούν ακόμη και σήμερα δημόσιους χώρους, δρόμους κλπ., ενώ αργεί και αδικαιολόγητα επί 30 χρόνια η επέκταση του σχεδίου.

Επομένως, στην κλίμακα συγκριτικής αξιολόγησης ως προς το ενδεχόμενο της Λιβαδιώτικης καταγωγής του Διός, ΤΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ 1 (πληθυσμιακή αιτιολόγηση) ΕΙΝΑΙ ΘΕΤΙΚΟ

------------------------------------

ΚΡΙΤΗΡΙΟ 2 : ΧΩΡΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ - ΦΥΣΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ - ΚΛΙΜΑ

Μελετώντας εμπεριστατωμένα την γεωγραφική θέση του Λιβαδίου, διακρίνει κανείς τη σοφία της χωροθετικής επιλογής. Το Λιβάδι είναι το μόνο βλαχοχώρι που δεν κρύβεται μέσα σε κάποια εδαφική κοιλότητα, ώστε να μην το βλέπουν οι τυχόν εχθροί, αλλά είναι σε τέτοια προστατευμένη θέση, ώστε να βλέπει το ίδιο ποιός ενδεχομένως το επιβουλεύεται και ανεβαίνει προς αυτό. Σε περίοπτη θέση από την κορυφή του Ολύμπου στη δυτική του πλευρά, στα 1.200 μέτρα υψόμετρο, έχει μία παιχνιδιάρικη σχέση με την όραση του επισκέπτη, μια που εμφανίζεται και ξαναχάνεται απότομα από τα μάτια του, έως ότου το προσεγγίσει. Επίσης η αμφίδρομη και διαφανής οπτική επαφή, χωρίς κανένα εμπόδιο, μεταξύ του συνόλου του οικιστικού συστήματος και του Μύτικα, δίδει ακόμη και σημειολογικά την αίσθηση ενός ευθέος, άμεσου και αμοιβαίου άκρως τρυφερού βλέμματος που υπάρχει μεταξύ πατρός και τέκνων.

Το φυσικό περιβάλλον του Λιβαδίου επίσης, είναι εξαιρετικό. Η περιοχή βρίθει από πηγές με γάργαρο νερό, που τροφοδοτούν συνεχώς την χλωρίδα και έχουν δημιουργήσει ένα καταπράσινο τοπίο, παρά τις όποιες άστοχες κατά καιρούς ανθρώπινες παρεμβάσεις ή την αδιαφορία τους. Το κλίμα της περιοχής γενικώς χαρακτηρίζεται ως εύκρατο. Είναι εξαιρετικά ισορροπημένες οι σχέσεις μεταξύ των τεσσάρων εποχών του έτους, με άνοιξη και φθινόπωρο γιά ελαφρά χλαμύδα, σακάκι ή σινιέ ταγιέρ, καλοκαίρι γιά κοντομάνικο και χειμώνα γιά βαρύ μανδύα, κάππα, παλτό ή μαντώ. Η ποσότητα της ετήσιας βροχόπτωσης είναι ικανοποιητική, το ετήσιο χιόνι άφθονο αλλά καθαρό και ποτέ δεν πέφτουν κεραυνοί στο χωριό, δείγμα γραφής της προστασίας του Δία προς τα παιδιά του.

Η άποψη του γράφοντος είναι ότι το συγκεκριμένο χωρικό σημείο θα ήταν η ιδανική επιλογή για έναν στοργικό πατέρα να κτίσει έναν οικισμό, ώστε να βάλει το κεφάλι των παιδιών του κάτω από ένα κεραμίδι. Πληροί όλες τις προϋποθέσεις, τόσο της διακριτικότητας που απαιτείται σε τέτοια λεπτά κοινωνικά ζητήματα νόθων τέκνων (εξ ου ίσως και η απομόνωση του Λιβαδίου από τον έξω κόσμο και η εσωστρέφειά του), όσο και της άμεσης οπτικής εποπτείας και επιτήρησης που ένας φιλόστοργος και τρυφερός πατέρας θέλει να έχει επί των τέκνων του. Ο δε μαθηματικός λόγος 2,5 προς 1 (2.913 μ.-κορυφή του Μύτικα προς 1.160 μ.-πλατεία Λιβαδίου), τηρεί την γεωμετρική ιεραρχική και αφ’ υψηλού σχέση που πρέπει να υπάρχει μεταξύ πατρός και τέκνων.

Επομένως, στην κλίμακα συγκριτικής αξιολόγησης ως προς το ενδεχόμενο της Λιβαδιώτικης καταγωγής του Διός, ΤΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ 2 (χωρική επιλογή-φυσικό περιβάλλον-κλίμα) ΕΙΝΑΙ ΘΕΤΙΚΟ

-----------------------------------

ΚΡΙΤΗΡΙΟ 3 : ΔΟΜΗ ΚΑΙ ΦΥΛΟ ΤΟΥ ΔΩΔΕΚΑΘΕΟΥ

Αναλύοντας τη δομή του Δωδεκαθέου, εντύπωση προκαλεί η απόλυτη αριθμητική ισορροπία των δύο φύλων, 6 άνδρες και 6 γυναίκες. Το εκπληκτικό αυτό φαινόμενο του 50-50 (ή φίφτυ-φίφτυ νεοελληνιστί) της εκπροσώπησης στο Κυβερνητικό Συμβούλιο του Κόσμου, η λεγόμενη ποσόστωση του 50%, ο φανερός και ουτοπικός πόθος και όνειρο κάθε ακραιφνούς νευρωτικής φεμινίστριας (το κρυφό τους όνειρο είναι να κυβερνούν μόνον αυτές στο 100%, αν δεν το έχουν πετύχει ήδη), απομακρύνει πολύ την ιδέα να ήταν ο Δίας Λιβαδιώτης.

Ουδέποτε οι Λιβαδιώτες, από καταβολής οικισμού, εψήφισαν ως εκπρόσωπό τους γυναίκα στα δημόσια κοινά (Δημοτικό Συμβούλιο ή παλαιότερα Κοινοτικό κλπ.), με μοναδική εξαίρεση την κα Μαρία Μαμάρα, νυν Έπαρχο Ελασσόνας κατά την τρέχουσα περίοδο 2003-2006 και επανεκλεγείσα για το 2007-2010. Η φίλη Μαρίκα Μαμάρα, ή οποία διετέλεσε και αρχηγός της Μείζονος Αντιπολίτευσης στο Δημοτικό Συμβούλιο Λιβαδίου κατά την περίοδο 1999-2002, αποτελεί απλώς την φωτεινή εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον αδυσώπητο Λιβαδιώτικο κανόνα, ο οποίος εφαρμόστηκε απαρέγκλιτα και στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές 2006.

Κάθε φορά επίσης που εμφανίζονται στα ψηφοδέλτια των τοπικών εκλογών γυναίκες (υποχρεωτικά πλέον λόγω της ποσόστωσης που επιβάλλει η νομοθεσία), μαυρίζονται επιμελώς από όλο τον λαό, ακόμη και από τις ίδιες τις γυναίκες ψηφοφόρους που δεν τολμούν να ψηφίσουν ομόφυλή τους, μη έχοντας συνείδηση της τεράστιας δύναμης που έχουν στα χέρια τους για να διαμορφώσουν τις καταστάσεις. Έτσι, ο γυναικείος πληθυσμός στο Λιβάδι είναι απελπιστικά αποκομμένος από τα κέντρα εξουσίας, θεωρούμενος ως ανάξιος κατά τη φαλλοκρατική λιβαδιώτικη λογική και νοοτροπία να συμμετέχει στα της διοίκησης.

Επομένως, στην κλίμακα συγκριτικής αξιολόγησης ως προς το ενδεχόμενο της Λιβαδιώτικης καταγωγής του Διός, ΤΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ 3 (η δομή και το φύλο του δωδεκαθέου) ΕΙΝΑΙ ΑΡΝΗΤΙΚΟ.

--------------------------------------------

ΚΡΙΤΗΡΙΟ 4 : Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ ΤΗΣ ΔΩΔΕΚΑΘΕΪΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

Αναλύοντας την κοινωνική σύνθεση του σώματος των Ολυμπίων Θεών, είναι εμφανής και προκλητική η κυριαρχία της οικογενειοκρατίας. Υπάρχουν σε επίπεδο Θεϊκού Υπουργικού Συμβουλίου 5 αδέλφια (Δίας, Ποσειδώνας, Ήρα, Δήμητρα και Εστία) και 7 παιδιά του Διός, νόμιμα ή μη (Απόλλων, Άρης, Ήφαιστος, Ερμής, Αθηνά, Αφροδίτη, Άρτεμις).

Συγκριτικά με το διοικητικό γίγνεσθαι στο Λιβάδι, η κατάσταση που ανέκαθεν επικρατούσε και φυσικά συνεχίζει και σήμερα να επικρατεί σε επίπεδο εκπροσώπησης στα κοινά (Κοινοτάρχες και Κοινοτικοί Σύμβουλοι στο παρελθόν, Δήμαρχοι και Δημοτικοί Σύμβουλοι σήμερα), ήταν μεν και είναι η κομματική στήριξη των υποψηφίων, η οποία όμως ωχριά μπροστά στη συγγενική στήριξη. Δεν υπάρχει περίπτωση να εκλεγεί κάποιος ο οποίος δεν προέρχεται από μεγάλο σόϊ ή να μην τον στηρίζουν μεγάλα σόγια. Οι συγγενικές σχέσεις αποτελούσαν και αποτελούν τον βασικό και κυρίαρχο παράγοντα εκλογιμότητας ενός ανδρός (για γυναίκες ούτε λόγος, όπως προαναφέρθηκε), ζήτημα άκρως σεβαστόν βεβαίως και άκρως πολιτικόν κατά τη γνώμη του γράφοντος.

Η έλλειψη τοπικών τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών, μεταθέτει το θέμα της αναγνωρισιμότητας ενός υποψηφίου από την οθόνη στην από στόμα σε στόμα υποπλατάνια και παραπλατάνια τσιπουροκατανυκτική προπαγάνδα, από τα δε τηλεοπτικά κανάλια και παράθυρα στην από σόϊ σε σόϊ αντιπαράθεση. Έτσι επιβεβαιώνεται και η περίφημη ρήση του συγχωρεμένου Αλμπέρτο Σόρντι ‘Όσο πιο πολλοί είμαστε, τόσο πιο πολύ δίκαιο έχουμε’. Βεβαίως αυτό γλυτώνει τους Λιβαδιώτες από τοπικούς Τραγκακαουνάκηδες της ηλεκτρονικής και μη δημοσιογραφίας, οι οποίοι έχουν υποκατασταθεί από τις συγγενικές εμβέλειες της θείτσας Σούδως και το κύρος του λόγου του μπάρμπα Μήτσου. Γλυτώνει επίσης τους υποψηφίους από φθορές τύπου λίφτινγκ, πόζας με γραβάτες, φωτομοντάζ και συγκινητικά καλογραμμένων και ηθοπλαστικά στρογγυλεμένων βιογραφικών.

Προφανώς, εδώ είναι Λιβάδι, δεν είναι παίξε-γέλασε, που λέει κι ο Σαββόπουλος, παραφράζοντας ή αντικαθιστώντας από λάθος του το Λιβάδι με τα Βαλκάνια.

Ο γράφων θεωρεί πάντως πολύ μεγαλύτερο πολιτικό κριτήριο το ‘Είναι δικό μας παιδί ή γαμπρός στον τάδε’, από το ‘Είναι ευνοούμενος του Χατζηνικολάου, κολλητός της Στάη, τακίμι του Πρετεντέρη ή φιλαράκι του Ευαγγελάτου’ (άσε τον Αυτιά). Κι αυτό, διότι το δικό μας παιδί είναι ευθεία και προσωπική επιλογή των ενδιαφερομένων, σε μία βάση κλασσικής αντιπαροχής βλάχικου τύπου (όχι απαραίτητα συναισθηματικής, κάθε άλλο θα έλεγε κανείς) και όχι επιλογή των λεγομένων διαμορφωτών γνώμης. Βέβαια αυτό επιφέρει συχνά, αμφιλεγόμενα έως και άκρως αρνητικά αξιοκρατικά αποτελέσματα, αλλά είναι και μία αναπόφευκτη συνέπεια της συγγενειοκρατίας ή του λεγομένου νεποτισμού. Φυσικά το φαινόμενο αυτό δεν είναι αμιγώς τοπικό, διότι αφορά όλη την Ελλάδα, αλλά στο Λιβάδι εμφανίζεται πολύ περισσότερο έντονα από κάθε άλλο μέρος της χώρας.

Εξ άλλου, τώρα τελευταία εμφανίζονται ανάλογα φαινόμενα και στους Συλλόγους των Λιβαδιωτών, κυρίως της Θεσσαλονίκης, όπου εξάδελφοι διαδέχονται εξαδέλφους στα προεδρεία και σόγια μπαινοβγαίνουν στα Συμβούλια, αλλά εκεί είναι εξ αιτίας της εγγενούς και μόνιμης απροθυμίας του κυρίαρχου λαού για συμμετοχή στα κοινά και της κατά συνέπεια μεγάλης ανά πολλοστή κατά σειρά διετία ανομβρίας υποψηφίων.

Επομένως, στην κλίμακα συγκριτικής αξιολόγησης ως προς το ενδεχόμενο της Λιβαδιώτικης καταγωγής του Διός, ΤΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ 4 (η κοινωνική σύνθεση της δωδεκαθεϊκής κυβέρνησης) ΕΙΝΑΙ ΘΕΤΙΚΟ, δεδομένου ότι η οικογενειοκρατική αντίληψη περί διοίκησης στο χωριό συνεχίζεται αμείωτη.

----------------------------------

ΚΡΙΤΗΡΙΟ 5 : Η ΔΙΠΛΗ ΟΝΟΜΑΣΙΑ

Ο γράφων ομολογεί ότι ποτέ δεν κατάλαβε τη διπλή ονομασία του Διός, Ζευς και Δίας (κάτι σαν τα Σκόπια-ΠΓΔΜ δηλαδή), την οποία συνάντησε στα μαθητικά του χρόνια επί καθαρευούσης. Σήμερα τα πράγματα έχουν απλοποιηθεί, όπως δυστυχώς σε λίγο θα συμβεί και για τα Σκόπια. Ακόμη θυμάται ο συγγραφέας τους αδιάβαστους συμμαθητές της εποχής του, που έκλιναν το ‘ο Ζευς, του Ζευός, τω Ζευί κλπ.’, με τις γνωστές συνέπειες επί των ώτων τους από τους φιλολόγους μας. Ωστόσο, προκαλεί εντύπωση το ότι ο Ζευς-Δίας είχε δύο ονόματα, πέρα από τα άπειρα επίθετα (Ξένιος, Ερκείος, Νεφεληγερέτης, Αργικέραυνος, Τερπικέραυνος, Εριβρεμέτης, Υψιβρεμέτης, Ερίγδουπος, Όμβριος, Υέτιος, … και πάει λέγοντας).

Στη σημερινή κοινωνία του Λιβαδίου και γενικότερα των απανταχού Λιβαδιωτών, η διπλή ονομασία σε επίπεδο επωνύμου, είναι κοινός τόπος. Δεν υπάρχει σχεδόν καμία οικογένεια ή άτομο χωρίς διπλό όνομα, πράγμα για τον γράφοντα τελείως ανεξήγητο (π.χ. Μουσένας-Κατούσης, Βούβαρης-Σουφλάνας, Κοκκινοπλίτης-Νουλέζας, Χρυσικός-Καραμπίνας, Καρανίκας-Καρανάσιος ή Σπυράκης ή Αραπατσάκος, Τσανούσας-Σντούρας, Ράπτης-Νάκας, Μπανάσας-Γκανούλας, Δαμαλής-Τσιάμπας, Γκρίζος-Τσάπος, Καψάλης-Γκρούμτζας ή Βλάμης, Γαλάνης-Γκούτσιας, Βαρβαρέζος-Τιτουπίτσης κλπ. κλπ.). Επίσης, πολλές φορές δεν φτάνει κάν η διπλή ονομασία και πρέπει να γίνεται και μία επιπλέον προσθήκη στο όνομα με τη μορφή του επιθετικού προσδιορισμού (Ντάμπος άλ Ράφτου, Δαμαλής αλ Νούϊα ή αλ Βάλια, Μακρής αλ Τούλη, Βαρβαρέζος αλ Ζιάκα κλπ.).

Αυτό αφήνει υπόνοιες περί κάποιας μορφής ιστορικής συνέχειας του ζητήματος, αν και, ενώ του Διός το διπλό όνομα Ζευς-Δίας τείνει να εξαλειφθεί και να μείνει σκέτο Δίας, στο Λιβάδι παραμένει αμετάβλητη και βαθειά ριζωμένη η διπλή ονομασία.

Επομένως, στην κλίμακα συγκριτικής αξιολόγησης ως προς το ενδεχόμενο της Λιβαδιώτικης καταγωγής του Διός, ΤΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ 5 (η διπλή ονομασία) ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΕΠΙΦΥΛΑΞΕΙΣ ΜΕΝ ΑΛΛΑ ΘΕΤΙΚΟ, δεδομένου ότι η διπλή ονομασία συνεχίζεται και μάλιστα με τάσεις επέκτασης και στους νέους.

--------------------------------------

ΚΡΙΤΗΡΙΟ 6 : ΤΑ ΝΗΠΙΑΚΑ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΔΙΟΣ

Ως γνωστόν, ο Δίας ήταν ο τελευταίος γιος του Κρόνου και της Ρέας, ο οποίος όμως επέζησε, μιά που τα άλλα παιδιά του ο άσπλαχνος πατήρ Κρόνος τα καταβρόχθιζε για να μη χάσει τον θρόνο του (από καταβολής κόσμου οι θρονιασμένοι καρεκλοκένταυροι, είτε θεοί, είτε γαλαζοαίματοι, είτε γραφειοκράτες, είναι παμφάγοι). Η μαμά Ρέα, αγανακτισμένη από την παιδοφαγία του θεϊκού συζύγου, αμέσως μετά τη γέννα κατάφερε να τον ξεγελάσει, όπως κάνουν γενικώς όλες ανεξαιρέτως οι καλές σύζυγοι. Βάζοντας μέσον τον Ουρανό και την Γη (είναι αυτό που λέμε και σήμερα ‘Κίνησε Γη και Ουρανό’), ταξίδεψε στην Κρήτη, όπου και γέννησε τον Δία σε μια σπηλιά του όρους Δίκτη, το Δικταίον Άντρον (κάτι ανάλογο της σπηλιάς του Γιαγκούλα στα πέριξ του Λιβαδίου). Εμπιστεύτηκε το βρέφος στις Νύμφες του βουνού (τους σημερινούς αγροφύλακες της θεάς Αρτέμιδος και του Πολύδωρα) και επέστρεψε στο Ολύμπιο παλάτι της, δίνοντας στον Κρόνο μια πέτρα τυλιγμένη στα σπάργανα, για να την καταπιεί αντί γιά το παιδί.

Κάθε φορά που το μωρό Δίας έκλαιγε, οι Κουρήτες, δαιμονικά ξωτικά του δάσους με παράξενη μορφή, άρχιζαν να χορεύουν έναν άγριο πολεμικό χορό, τον πυρρίχιο (κλασσικό χορό των Ποντίων σήμερα, οι οποίοι τον χορεύουν όπου βρεθούν κι όπου σταθούν) και να τραγουδούν βγάζοντας πολεμικές ιαχές και χτυπώντας τα δόρατα και τα ακόντια πάνω στη γη, ώστε ο Κρόνος να μην μπορεί να ακούει το κλάμα του μωρού. Η αγαπημένη Νύμφη του Δία, η Αμάλθεια, άρμεγε το γάλα μιάς κατσίκας και τον τάϊζε. Η Αίξ ή Αίγα δημοτικιστί, όπως την έλεγαν, μετονομάστηκε από τον μικρό Δία που έπαιζε μαζί της σε Αμάλθεια, από το όνομα της αγαπημένης του Νύμφης. Κάποια μέρα ο Δίας από απροσεξία, έσπασε ένα κέρατο της Αμάλθειας και από τύψεις το προίκισε με μαγικές ιδιότητες παροχής αφθονίας αγαθών (κάτι ανάλογο με τις επιδοτήσεις των κοινοτικών πλαισίων στήριξης ή πακέτων). Από τότε έμεινε γνωστό ως "κέρας της Αμάλθειας" ή "κέρας της Αφθονίας" (σαν τα Προγράμματα LEADER, άσχετο αν τα αγαθά τους δεν τα αξιοποίησαν πλήρως στο Λιβάδι ή μάλλον όλοι οι Λιβαδιώτες). Όταν η κατσίκα ή μάλλον η Αίγα πέθανε, ο Δίας έφτιαξε από το δέρμα της την παντοδύναμη αιγίδα του, κάτω από την οποία θέτουν οι λεγόμενοι φορείς διάφορες εκδηλώσεις και το Υπουργείο Πολιτισμού το πρόσφατο 8ο Συμπόσιο Ιστορίας, Λαογραφίας, Παραδοσιακής Μουσικής & Χορού’.

Ο συσχετισμός των παραπάνω μυθολογικών δεδομένων με τη σύγχρονη Λιβαδιώτικη πραγματικότητα, επιτρέπει να βγουν τα εξής συμπεράσματα :

1. Η διαρκής αναφορά του μύθου σε κατσίκες ή αίγες, ίσως επεξηγεί και το ισχυρό οικονομικό όπλο των Λιβαδιωτών, που είναι η ενασχόληση με την κτηνοτροφία και κυρίως με τα αιγοπρόβατα. Επειδή η αιγοτροφία ευδοκιμεί στο Λιβάδι από καταβολής οικισμού και αποτελεί τον βασικό μοχλό επιβίωσης και ανάπτυξης του χωριού, μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι είναι μία φυσική παραγωγική συνέχεια της ιστορικής παρουσίας της Αμάλθειας και του κέρατος της αφθονίας της, η οποία όμως αφθονία (οι επιδοτήσεις δηλαδή) δεν κατανέμεται ισομερώς σε όλους, όπως ακριβώς και στον τότε κόσμο της Μυθολογία

2. Το γεγονός ότι ο Δίας γεννήθηκε στην Κρήτη και μετακόμισε κατόπιν στον Όλυμπο, ίσως επεξηγεί και το γιατί κάποια επώνυμα Λιβαδιώτικων οικογενειών λήγουν σε –άκης, κατάληξη ενδεικτική Κρητικής καταγωγής. Μάλιστα ορισμένοι απόγονοι αυτών των οικογενειών, αναρριχήθηκαν σε υψηλές διοικητικές θέσεις Λιβαδιώτικων Συλλόγων. Επιπλέον, η εμπλοκή στα γεννητούρια του Διός και του πυρρίχιου χορού των Ποντίων, ισχυροποιεί αυτή τη θέση, δεδομένου ότι κάποιοι εκ των ανωτέρω είχαν μητέρα ποντιακής καταγωγής. Επίσης και πολλοί Λιβαδιώτες της διασποράς παντρεύτηκαν εκπροσώπους του ποντιακού γένους, πολλοί δε εξ αυτών διετέλεσαν την τελευταία δεκαετία και Πρόεδροι μεγάλων Συλλόγων, σε αντίθεση με νυν Αντιπροέδρους που έχουν παντρευτεί Γκραίκες.

3. Στο Λιβάδι δεν υπάρχει σήμερα ούτε μαία, όπως υπήρχε παλιά, ούτε φυσικά μαιευτική κλινική, με αποτέλεσμα να μετακινούνται όλες οι έγκυες γυναίκες για να γεννήσουν σε άλλα μέρη, όπως ακριβώς και η Ρέα που αναφέρθηκε παραπάνω. Αυτό βέβαια δεν είναι ίδιον μόνο του Λιβαδίου, αλλά σημειώνεται ως δευτερεύον και βοηθητικό στοιχείο.

Επομένως, στην κλίμακα συγκριτικής αξιολόγησης ως προς το ενδεχόμενο της Λιβαδιώτικης καταγωγής του Διός, ΤΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ 6 (τα νηπιακά και παιδικά χρόνια του Διός) ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΕΠΙΦΥΛΑΞΕΙΣ ΜΕΝ ΑΛΛΑ ΘΕΤΙΚΟ, δεδομένου ότι πολλά στοιχεία συγκλίνουν προς αυτή την εκδοχή.

----------------------------------

ΚΡΙΤΗΡΙΟ 7 : Η ΒΡΩΣΗ ΚΑΙ Η ΠΟΣΗ ΤΩΝ ΘΕΩΝ

Ως γνωστόν, η βασική τροφή των Ολυμπίων Θεών ήταν η αμβροσία, το δε βασικό ποτό το νέκταρ. Οι αρχαίοι Έλληνες, δίνοντας στους θεούς τους ανθρώπινα χαρακτηριστικά, συμπεριέλαβαν τις ιδιότητες, τα προτερήματα και τις αδυναμίες των ανθρώπων. Κι έτσι θεώρησαν φυσικό να έχουν και την ανάγκη της τροφής. Η διαφορά μόνον είναι ότι η για τους Θεούς προορισμένη τροφή, τους εξασφάλιζε την αθανασία και γι’ αυτό απαγορεύονταν αυστηρά η χρησιμοποίηση της θείας τροφής από τους κοινούς θνητούς.

Ως προς την αμβροσία, δεν υπάρχουν επίσημα ιστορικά στοιχεία για τον συσχετισμό της με το εξαιρετικό κοκορέτσι, το κεμπάπ και το αρνί στη σούβλα του Λιβαδίου και η όποια προσπάθεια ταύτισης ή έστω σύνδεσης των διαχρονικών αυτών εδεσμάτων μεταξύ τους θα ήταν γαστρονομικώς μεν λογικόν, επιστημονικώς δε ατεκμηρίωτον. Σε πρακτικό επίπεδο ωστόσο, όταν καμιά φορά μερακλώνονται οι σύγχρονοι μαγαζάτορες του Λιβαδίου, γεγονός σχετικά σπάνιο και πάντως όχι καθημερινό, προσεγγίζουν με τα ψητά τους τις γεύσεις της αμβροσίας, δημιουργώντας την αίσθηση της ιστορικής πατρογονικής συνέχειας. Επιπλέον, οι συμπαθείς μαγαζάτορες, ως απόγονοι των Ολυμπίων, έχουν ασπασθεί πλήρως το αρχαίο δόγμα των ιδιοτήτων αθανασίας της αμβροσίας και έτσι απαγορεύουν και αυτοί με τη σειρά τους, δίκην απογόνων του Διός, τη θεία κοκορετσική και κεμπαπική απόλαυση σε όσους κρίνουν αυτοί ότι πρέπει να παραμείνουν θνητοί, δηλαδή στους γκαγκάνους και γενικότερα στους ξένους επισκέπτες και τουρίστες.

Ως προς το νέκταρ (υπενθυμίζεται ότι ο Δίας είχε προσλάβει ειδικό νεκταροχόο, τον διάσημο και πανέμορφο Γανυμήδη, αμφιλεγόμενου φύλου), εδώ τα πράγματα είναι πιο σαφή. Παρά την έλλειψη επίσημων ιστορικών στοιχείων για τον συσχετισμό του νέκταρος με το τσίπουρο, δεν χρειάζεται καμία ιδιαίτερη επιστημονική εξειδίκευση, ούτε πολλές γευσιγνωστικές περγαμηνές, για να αντιληφθεί ο οποιοσδήποτε πότης (πλην κάποιων εγκρίτων ανθρωπολόγων), ότι το Λιβαδιώτικο τσίπουρο έχει όλα τα εχέγγυα του να είναι η ιστορική συνέχεια του θεϊκού νέκταρος. Το ιαματικό τσίπουρο του Λιβαδίου που ανασταίνει και νεκρούς, είναι προϊόν αιώνιας εμπειρίας, σοφής επεξεργασίας, μεγάλης τέχνης και κυρίως πολλής και διαχρονικής αγάπης. Ακόμη και άνθρωποι που δεν πίνουν παρά μόνο αμερικανικούς ζωμούς τύπου Κόκα Κόλα (και υπάρχουν αρκετοί Λιβαδιώτες, ακόμη και μέλη των Δ.Σ. Συλλόγων Λιβαδιωτών), αναγνωρίζουν την ανωτερότητα του λιβαδιώτικου τσίπουρου σε σχέση με όλα τα άλλα ποτά, πλην του νερού. Εξ άλλου ο Διόνυσος ή Βάκχος κατά τους Λατίνους, ήταν, είναι και θα είναι ο αγαπημένος θεός των Λιβαδιωτών (μαζί με την Αφροδίτη βέβαια) και κάθε Λιβαδιώτικη τσιπουροποσία είναι στην ουσία μία σπονδή σε αυτόν.

Όπως αναφέρει ο Κ. Προκόβας στο περίφημο Λεξικό της Κουτσοβλαχικής (σελ. 231-215)….. ‘Ο Νοέμβρης είναι ο μήνας που βράζουν τα τσίπουρα. Στην ομιχλώδη ατμόσφαιρα του φθινοπώρου το οινόπνευμα, το πνεύμα του Βάκχου, διαχέεται παντού……. Το μεταβρασμένο (ματαχιάρτα) με τον γλυκάνισο στάζει σαν το δάκρυ της Παναγίας……. Δύσκολα μαζεύεται στάλα τη στάλα και εύκολα καταναλώνεται…… Κα αρακία ανοάστρα νου σι άφλα ιουβά, δηλαδή ‘σαν το δικό μας τσίπουρο δεν βρίσκεται πουθενά’.

Αυτή η τσιπουροκατανυκτική διαδικασία έχει μεταφερθεί από το Λιβάδι και στους κατά τόπους Συλλόγους των απανταχού ανά την υφήλιο Λιβαδιωτών, οι οποίοι τιμούν με θρησκευτική ευλάβεια την ιστορική εξέλιξη του νέκταρος, έχοντας επιπλέον προσλάβει στις λέσχες τους και ειδικούς τσιπουροχόους. Μάλιστα με δική τους πρωτοβουλία, έχουν επεκτείνει (θεοσεβούμενοι γαρ) την λατρευτική περίοδο του Νοεμβρίου σε 12μηνη βάση, με άκρως θεαματικά αποτελέσματα φυσικά. Τελικά, κάθε Νοέμβριο το Λιβάδι είναι ολόκληρο ‘Ένα καζάνι που βράζει’ και το τσίπουρο-νέκταρ του Λιβαδίου λειτουργεί ως συνεκτικός κρίκος μεταξύ των ανθρωπίνων ψυχών (μέχρι και το 3ο-4ο ποτήρι, για τα παραπάνω δεν παίρνουμε όρκο).

Επομένως, στην κλίμακα συγκριτικής αξιολόγησης ως προς το ενδεχόμενο της Λιβαδιώτικης καταγωγής του Διός, ΤΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ 7 (η βρώση και η πόση των θεών) ΕΙΝΑΙ -ΜΕ ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ ΕΠΙΦΥΛΑΞΕΙΣ- ΘΕΤΙΚΟ, δεδομένου ότι πάρα πολλά στοιχεία συγκλίνουν προς αυτή την εκδοχή.

---------------------------------

ΚΡΙΤΗΡΙΟ 8 : Η ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ

Μελετώντας προσεκτικά την μυθολογία, βλέπει κανείς ότι η ατμόσφαιρα που επικρατούσε μεταξύ των Ολυμπίων Θεών δεν ήταν ακριβώς αυτό που λέγεται αρμονική. Ο Δίας πέρασε πάρα πολλές περιπέτειες μέχρι να γίνει ο απόλυτος κυρίαρχος. Να θυμίσουμε τη φοβερή Τιτανομαχία, την αναμέτρηση δηλαδή των Ολυμπίων (συνεπικουρούμενων από τους απελευθερωθέντες από τα Τάρταρα Κύκλωπες και Εκατόγχειρες) με τα αδέρφια του Κρόνου, η οποία κράτησε δέκα ολόκληρα χρόνια και έληξε με τη συντριβή των Τιτάνων. Να θυμίσουμε τις τρομερές Γιγαντομαχίες, με τη νίκη πάλι του Δία και με τη συνδρομή της Αθηνάς, του Ηρακλή και του Διόνυσου, όπως και τη νίκη επί του Τυφώνος. Να θυμίσουμε επίσης τη συνωμοσία των θεών εναντίον του Δία, στην οποία πρωτοστάτησαν ο Ποσειδώνας (λογικόν), η Ήρα (λογικότατον), η Αθηνά (φοβού τους σοφούς) και ο Απόλλωνας (φοβού επίσης τους ωραίους) και η οποία απέτυχε χάρις στον σεβάσμιο Βριάρεο (που τον κουβάλησε η Θέτις από τα βάθη του Ωκεανού), η οποία έληξε με τη γνωστή τιμωρία των ηττημένων πλην της Αθηνάς.

Γενικώς υπήρχε μία συνεχής ατμόσφαιρα καυγά στον Όλυμπο, όπου όλοι και όλες μάλωναν με όλους και όλες. Οι αιτίες των θεϊκών τσακωμών ήταν κατά βάση άκρως ανθρώπινες : Μάλωναν για ζητήματα γεωπολιτικών επιρροών, καβγάδιζαν για θέματα κατανομής της εξουσίας, συγκρούονταν ανάλογα με τους συσχετισμούς δυνάμεων που διαμορφώνονταν κατά περίσταση, μάτωναν για θέματα προσωπικών αντιπαραθέσεων, αλλά κυρίως σφάζονταν για ερωτικούς λόγους. Η ζήλεια και ο φθόνος περίσσευαν, οι ίντριγκες και η διαπλοκή ήταν σε ημερήσια διάταξη και η υπονόμευση του ενός από τον άλλο θεό ήταν ο συνήθης κανόνας. Και όλα αυτά σε υπερθετικό βαθμό, αντάξιο των καλύτερων εκκλησιαστικών και ακαδημαϊκών ιερατείων.

Σε αντίθεση με όλα αυτά, στο Λιβάδι η κατάσταση είναι τελείως διαφορετική. Δεν εμφανίστηκαν ποτέ στην ιστορική του διαδρομή διαφωνίες μεταξύ των πολιτών του, ούτε πολιτικές συγκρούσεις, ούτε κομματικές υπονομεύσεις, ούτε αυταρχικές συμπεριφορές, ούτε ιδιοκτησιακές αντιπαλότητες, ούτε καταπατήσεις δημοσίων χώρων, ούτε θρησκευτικές αντιπαραθέσεις, ούτε κάν αθλητικές κόντρες. Η αγάπη προς τον πολιτικό και κομματικό αντίπαλο περισσεύει (για τον εσωκομματικό αντίπαλο απλώς ξεχειλίζει), οι μετεμφυλιακές λογικές έχουν πλέον παντελώς εκλείψει, ο καλός λόγος προς τον πλησίον και η αποδοχή του (κυρίως προς τους γκαγκάνους) ρέει άφθονος όπως το τσίπουρο, ο σεβασμός στον δημόσιο χώρο είναι απαράβατος κανόνας, η προστασία και η αναστήλωση των μνημείων του χωριού (κυρίως των εκκλησιαστικών) είναι θεμελιώδης και σταθερή κοινωνική αξία (οι Ηρόστρατοι που κατά καιρούς εμφανίζονται δεν είναι Λιβαδιώτες) και οι όποιες τυχόν υποπλατάνιες ή παραπλατάνιες φατρίες και κλίκες διαλύονται εν τη γενέσει τους πριν κάν αναπτυχθούν.

Ωστόσο, τα αισθήματα του απλού λαού είναι όντως ειλικρινή και ανιδιοτελή. Ο κόσμος του Λιβαδίου είναι τρυφερός, φιλόξενος, εργατικός, προκομμένος και αγαπάει πολύ τον τόπο του, έστω και αν δεν ξέρει πολλές φορές να το δείχνει με τον σωστό τρόπο. Είναι παροιμιώδης η αρχοντιά, συγκινητική η καλή προαίρεση, απέραντη η φιλοξενία και μεγάλη η ευγένεια των απλών ανθρώπων.

Κατά βάση, όπως ακριβώς οι απλοί άνθρωποι του αρχαίου κόσμου (οι πολίτες και οι είλωτες) πλήρωναν ακριβά τα μυθολογικά καπρίτσια ή ακόμη και τα βίτσια των ανωτάτων και ανωτέρων θεϊκών και ημιθεϊκών ιερατείων, έτσι και αυτοί οι ίδιοι οι Λιβαδιώτες (οι απόγονοι της αρουτζίνας) πληρώνουν πάλι ακριβά την απομόνωσή τους και την αναπόφευκτη εσωστρέφεια που αυτή δημιουργεί, εξ αιτίας της άγνοιας, της αδιαφορίας, της εγκατάλειψης, της ραστώνης, των παραλήψεων, των αντιφάσεων, των ανεπαρκειών, των εγωκεντρικών επιλογών και των εν πολλοίς ψυχρών και ανάλγητων συμπεριφορών των διοικητικών ιερατείων κάθε είδους, βαθμίδας, αμφίεσης και κλίμακας, κεντρικής, περιφερειακής ή τοπικής.

Επομένως, με δεδομένο το σκεπτικό που αναπτύχθηκε παραπάνω, στην κλίμακα συγκριτικής αξιολόγησης ως προς το ενδεχόμενο της Λιβαδιώτικης καταγωγής του Διός, ΤΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ 8 (η πολιτικο-κοινωνική ατμόσφαιρα του Ολύμπου) ΕΙΝΑΙ ΑΡΝΗΤΙΚΟ, μιά που το Λιβάδι δεν έχει καμία σχέση με τις τιτανο-γιγαντο-κοκορομαχίες του αρχαίου κόσμου.

-------------------

ΚΡΙΤΗΡΙΟ 9 : ΟΙ ΕΡΩΤΕΣ ΤΟΥ ΔΩΔΕΚΑΘΕΟΥ

Για τους έρωτες των θεών του Ολύμπου, ο γράφων έχει αναφερθεί επισταμένως στα προγενέστερα κεφάλαια, όπου καταγράφηκαν εν πολλοίς οι σχετικές θεϊκές επιδόσεις του Διός και των λοιπών ένδεκα του Δωδεκαθέου. Όπως διαφαίνεται, δεν υπήρχαν φραγμοί στις ερωτικές προθέσεις και διαθέσεις των θεών, οι οποίοι δεν είχαν καμία απολύτως αναστολή να ζευγαρώνουν με αδέλφια, τέκνα, κουνιάδες, νύφες, γαμπρούς, μπατζανάκηδες, πεθερές, πεθερούς και λοιπές συγγενικές δυνάμεις. Η αιμομιξία ήταν έως και θεσμοθετημένη, αρχής γενομένης από τον Αρχιθεό Δία. Κάθε θεός έκανε, δίκην λιμανίσιου κουτσαβάκη, ό,τι ήθελε και ποθούσε, ο σεβασμός στις όμορφες συζύγους και τις κόρες των θνητών, είτε βασιλέων, είτε αρχόντων, είτε απλών πολιτών ήταν άγνωστη λέξη και κανείς ή καμία δεν τολμούσε να αντισταθεί στις ορέξεις των θεών, αφού η τιμωρία ήταν σκληρότατη.

Ο πρώτος διδάξας, ο Δίας, για να πετυχαίνει μάλιστα τους σκοπούς του, χρησιμοποιούσε κάθε είδους τερτίπια και μεταμορφώνονταν ανάλογα με την περίσταση σε κούκο (για να ρίξει και να παντρευτεί την Ήρα), σε κύκνο (για να κάνει έρωτα με την Λήδα, την μητέρα της ωραίας Ελένης, που έγινε αιτία να ξεσπάσει ο Τρωικός πόλεμος), σε χρυσή βροχή (για να τουμπάρει την Δανάη, τη μητέρα του Περσέα), σε ταύρο (για να ζευγαρώσει με την Ευρώπη, τη μητέρα του Μίνωα και Ραδάμανθυ), σε αετό (για να αρπάξει τον Γανυμήδη), έπαιρνε τη μορφή των συζύγων (όπως του Αμφιτρύωνα για να πλαγιάσει με την Αλκμήνη, τη μητέρα του Ηρακλή) και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.

Από την άλλη η Ήρα και οι λοιποί θεοί, έκαναν τα δικά τους, έπαιρναν εκδίκηση όταν ζήλευαν ή όταν διαφωνούσαν με τις ερωτικές επιλογές των ανθρώπων, μεταμορφώνοντας τους σε ζώα, σε έντομα, σε ψάρια, σε δένδρα, σε πέτρες και σε ό,τι άλλο περνούσε από το μυαλό τους.

Ο Ελύτης δίνει τον ορισμό του έρωτα λέγοντας : ‘Και τα δέντρα πιο πουλιά συλλαβές ομορφιάς ανερμήνευτης. Ομολογούν. Ότι ο έρωτας δεν είναι αυτό που ξέρουμε μήτε αυτό που οι μάγοι διατείνονται. Αλλά ζωή δεύτερη ατραυμάτιστη στον αιώνα’. Η ερωτική ζωή των θεών του Ολύμπου όμως δεν είχε καμία σχέση με αυτή την υπέροχη αναστροφή. Ήταν υπερθετικά ακόλαστη και προκλητικά εγωκεντρική. Ποτέ και κανείς στην ιστορία του κόσμου δεν έκανε τέτοια χρήση της ιδιότητας και των τίτλων του για τόσο ιδιοτελείς σκοπούς Ο έρωτας ήταν γιά τους Ολύμπιους θεούς μία (φαλλοκρατική ή φεμινιστική κατά περίπτωση) άκρατη επίδειξη ισχύος, έξω και πέρα από κανόνες και όρια.

Η ατμόσφαιρα αυτή δεν έχει καμία σχέση φυσικά με το Λιβάδι και τους κατοίκους του, λόγω της μονογαμικής λογικής και ηθικής, οι οποίες επικρατούν από καταβολής οικισμού έως και σήμερα και για τις οποίες αξίες δεν χρειάζεται περαιτέρω φλυαρία. Εξ άλλου το ζήτημα του έρωτα θεωρείται ιερό και κάθε συζήτηση επ’ αυτού είναι ταμπού. Οι ολιγομίλητοι Λιβαδιώτες είναι άνθρωποι της πράξης και όχι των λόγων, χωρίς περιττές επιδειξιομανίες. Οι υποπλατάνιες τσιπουροκατανυκτικές ανδροκουβέντες και τα παλιά παρόδια γυναικεία χάζια επί κεφαλόσκαλων, διέπονται και αυτά από ένα μέτρο σεμνότητας, έστω και οριακής. Επίσης, το πλέον διονυσιακό έθιμο του τόπου είναι τα ‘μπαμπαλιούρια’, μία αθώα λαογραφική παράσταση μεταμφιεσμένων, χωρίς τις υπέρμετρες γοητευτικές ακρότητες που περιλαμβάνει το ‘μπουρανί’ της συμπαθούς πόλεως του Τυρνάβου, πόλη με την οποία ο γράφων, κατά το ήμισυ μόνον δεσμευόμενος από τη σεμνή νοοτροπία του Λιβαδίου, διατηρεί άριστες και στενότατες σχέσεις (πέραν των συγγενικών) με τα ήθη και τα έθιμα του.

Είναι καταφανής η αρνητική απάντηση ως προς το κριτήριο 9 περί της ενδεχόμενης λιβαδιώτικης καταγωγής του Διός. Η κρίση του γράφοντος απλώς κλονίζεται, αν σκεφθεί ότι όπως κάθε σωστός γονιός, έτσι και ο Δίας πιθανόν να επέβαλε στα παιδιά του αυστηρούς και χρηστούς κώδικες ερωτικής συμπεριφοράς, κρατώντας σαν καλός πατέρας για τον εαυτό του, όλο το δυσβάστακτο βάρος των ζηλευτών σε πολλούς από εμάς ερωτικών του ατασθαλιών.

Παρ’ όλα αυτά, στην κλίμακα συγκριτικής αξιολόγησης ως προς το ενδεχόμενο της Λιβαδιώτικης καταγωγής του Διός, ΤΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ 9 (οι Έρωτες του Δωδεκαθέου) ΕΙΝΑΙ ΑΡΝΗΤΙΚΟ, έστω και με τις όποιες σχετικές επιφυλάξεις.

-------------------------

ΚΡΙΤΗΡΙΟ 10 : Η ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Η μελέτη της Μυθολογίας ως προς τον τρόπο λειτουργίας της τότε κοινωνίας, οδηγεί αναπόφευκτα στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για έναν κόσμο θεοκρατικά δομημένο, όπου οι υπέρτατες μεταφυσικές αρχές του Δωδεκαθέου κυβερνούσαν με τον αυταρχικότερο και αλαζονικότερο δυνατό τρόπο.

Οι θεοί ρύθμιζαν τα πάντα, παρενέβαιναν σε κάθε ανθρώπινη κοινωνική, πολιτική ή παραγωγική δραστηριότητα, απαιτούσαν επιτακτικά και επί σκληρά ποινή θυσίες ζώων στο όνομά τους (πολλές φορές ακόμη και ανθρώπων για το γόητρό τους), μεροληπτούσαν προκλητικά υπέρ των προστατευομένων τους, έσπερναν έριδες, επέφεραν καταστροφές, ήταν εκδικητικοί, προκαλούσαν πολέμους και γενικά καθόριζαν αυτοί τη ζωή και το μέλλον όλων των ανθρώπων, ανάλογα με τα κέφια τους. Μάλιστα, όποιος θνητός τολμούσε να βοηθήσει από μόνος του το ανθρώπινο γένος, τον διέλυαν ψυχικά και σωματικά (όπως η περίπτωση του επαναστάτη Προμηθέα, ο οποίος χάρισε τη φωτιά στους ανθρώπους και μετά τον αλυσόδεσαν στον Καύκασο, βάζοντας τον αετό να του τρώει το συκώτι καθημερινά).

24-11-05_164668_1Από τότε δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα.Οι ισχυροί της γης συνεχίζουν, όπως και οι αρχαίοι Θεοί, να παρεμβαίνουν σε κάθε μορφή της δραστηριότητας των πολιτών, να απομυζούν τον μόχθο τους, να τους τρομοκρατούν, να τους κάνουν παθητικούς δέκτες των επιλογών τους, να δημιουργούν σκοπίμως πολέμους με γελοία προσχήματα, να εκμεταλλεύονται λαούς, να βομβαρδίζουν ολόκληρες χώρες για να τις ξανακτίζουν προς δόξαν των εργολάβων, να σκοτώνουν αμάχους, να βιάζουν και να καταστρέφουν το περιβάλλον από την αλόγιστη υπερεκμετάλλευση των φυσικών πόρων, να δημιουργούν τρύπες στο όζον, να έχουν εμπορευματοποιήσει την παιδεία, την υγεία, τον πολιτισμό, να έχουν θέσει τις οικονομικές παραμέτρους πάνω από την κοινωνία και να έχουν θεσμοθετήσει το χρήμα ως τον μόνο δήθεν λόγο ύπαρξης της ζωής.

Στη μικροκλίμακα του Λιβαδίου αντιθέτως, όλα λειτουργούν με τελείως διαφορετικό τρόπο και κυρίως άκρως δημοκρατικά. Οι εκλεγμένες αρχές του τόπου ήταν, είναι και θα είναι πάντα τα τυπικά εκτελεστικά όργανα των αποφάσεων του λαού, τα πάντα αποφασίζονται από τις τριμηνιαίες μαζικότατες λαϊκές συνελεύσεις, το συνεταιριστικό πνεύμα κυριαρχεί σε κάθε μορφή οικονομικής πρωτοβουλίας, με αποκορύφωμα την καθετοποίηση των προϊόντων της ντόπιας ζωικής παραγωγής και την τυποποίησή τους, που είναι σε ισχύ από χρόνια και κατοχυρωμένη. Η οικονομία του χωριού, προϊόν του μόχθου των ανθρώπων του, χρησιμεύει για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και δεν αποτελεί αυτοσκοπό, οι δε φόροι, δημοτικοί και δημόσιοι, έχουν αμιγώς και πλήρως αντισταθμιστικό χαρακτήρα. Οι κάτοικοι δεν είναι παθητικοί δέκτες της ζωής, αλλά διέπονται από τη ρήση ‘Νου άρε κάλε. Τίνι βα ου ντι σφάτσι’, δηλαδή ‘Δεν υπάρχει δρόμος. Τον δρόμο τον ανοίγεις εσύ’.

Το συμβούλιο των σοφών δημογερόντων επιλύει τις όποιες τοπικές διαφορές χωρίς δικηγόρους και δικαστήρια, η οικιστική ανάπτυξη του χωριού γίνεται με σεβασμό όλων των κανόνων του πολεοδομικού δικαίου και με πιστότατη και ευλαβική τήρηση του χάρτη του 1950 του Υπουργείου Αποκαταστάσεως, χωρίς καμία απολύτως παρέκκλιση. Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές συνεχίζουν με ζήλο την παράδοση των πεφωτισμένων παιδαγωγών Άνθιμου Ολυμπιώτη, Ιωάννη Πέζαρου και Αθανασίου Αστερίου, η υγειονομική περίθαλψη και ο σχετικός εξοπλισμός παρά τα μικροπροβλήματα, είναι άκρως επαρκής, χάρις στην έγνοια των διοικούντων. Ο άρτια οργανωμένος τουρισμός αποτελεί αφ’ ενός μία παράλληλη και σημαντική πηγή εσόδων για τον κόσμο, αφ’ ετέρου διέπεται από μεγάλο σεβασμό προς τους τουρίστες. Κανείς δεν τους εκμεταλλεύεται, όλοι τους προσφέρουν άφθονη απόλαυση, ξεκούραση και τη διάθεση να επιστρέψουν το συντομότερο.

Σύμφωνα με τις μυθολογικές γραφές, η μεγαλύτερη καταστροφή του αρχαίου κόσμου ήταν ο κατακλυσμός. Όταν το ανθρώπινο γένος έγινε πολύ ‘αμαρτωλό’, δηλαδή όταν ωρίμασε πνευματικά και έπαψε να κάνει ανόητες θυσίες στους θεούς, ο Δίας το κατέστρεψε με έναν φοβερό κατακλυσμό, από τον οποίο σώθηκαν μόνον οι Θεσσαλικής καταγωγής Δευκαλίωνας και η γυναίκα του Πύρρα, (δεν έχει διευκρινιστεί ακόμη αν ήταν Λιβαδιώτες), οι γονείς του Έλληνα. Το ζεύγος αυτό, μόλις ανακάλυψε ότι έμεινε μόνο του στον κόσμο και για να σπάσει τη μοναξιά του, άρχισε να πετάει πέτρες πίσω από την πλάτη του. Από την κάθε πέτρα γεννιόταν και ένας άνθρωπος, εξ ου και πολλοί απόγονοί τους σήμερα, κυρίως ανώτατα αλλά και πολλά εξέχοντα μέλη της παγκόσμιας πολιτικής ιεραρχίας, έχουν ως μυαλό τον αντίστοιχο απόγονο της πέτρας, το τούβλο, με τα γνωστά αποτελέσματα που όλοι βλέπουμε γύρω μας και όλοι νοιώθουμε στο πετσί μας.

Από τότε, φυσικές καταστροφές όπως ο μυθικός κατακλυσμός συνεχίζονται σε τακτά χρονικά διαστήματα ανά τον κόσμο, με άλλα ονόματα βέβαια (Τσουνάμι, Κατρίνα, Τρύπα του Όζοντος, Φαινόμενο του Θερμοκηπίου κλπ.). Ωστόσο, τον ευλογημένο τόπο του Λιβαδίου, ποτέ δεν τον ακούμπησαν τέτοιες φυσικές καταστροφές. Το μικροκλίμα του χωριού διέπεται από μέτρο και ηπιότητα, δεδομένου ότι είναι σχετικά εύκρατο, ενώ οι θύελλες, οι αέρηδες, οι σεισμοί, οι καταποντισμοί, οι πλημμύρες, οι πυρκαγιές, ακόμη και οι κεραυνοί είναι ασήμαντων ή μηδενικών μεγεθών. Τα μόνα περιβαλλοντικά προβληματάκια και οι μικροκαταστροφούλες (καταστροφή ή κακή συντήρηση αρχοντικών κτιρίων, αγαλμάτων, εκκλησιαστικών μνημείων, βίαιες παρεμβάσεις ή μισοερειπωμένες κτιριακές μορφές στο Κιόσκι, προκλητικές καθ’ ύψος υπερβάσεις κτιρίων, πανωσηκώματα, καταπατήσεις δημοσίων χώρων κλπ.), προέρχονται αποκλειστικά από την άγνοια, τη ραθυμία, τον ωχαδελφισμό, ή την απροσεξία των ανθρώπων και των διοικούντων.

Επομένως, την κλίμακα συγκριτικής αξιολόγησης ως προς το ενδεχόμενο της Λιβαδιώτικης καταγωγής του Διός, ΤΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ 10 (η θεοκρατική διακυβέρνηση του αρχαίου κόσμου), ΕΙΝΑΙ ΑΡΝΗΤΙΚΟ, έστω και με τις όποιες σχετικές επιφυλάξεις.

---------------------------

Ο γράφων δεν θα ήθελε να επεκταθεί περισσότερο στην συγκριτική ανάλυση μεταξύ Δωδεκαθέου και σημερινού Λιβαδίου, θεωρώντας ότι υπερκαλύφθηκε το θέμα. Επιμελώς αποφεύγει να συγκρίνει τους πολέμους και τις συρράξεις που προκάλεσαν οι μυθολογικοί Θεοί (τον Τρωικό πόλεμο, εκείνον των Επτά επί Θήβας, τις Τιτανομαχίες κλπ.), με τους πολέμους της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας, απελευθερωτικούς και εμφυλίους, όπου οι Λιβαδιώτες πάντοτε συμμετείχαν ενεργά. Θεωρεί ότι κατέθεσε αρκετά επιχειρήματα, ώστε να μπορεί αβίαστα να βγει κάποιο νοητικά αποδεκτό τελικό αποτέλεσμα.

Αναφέρθηκε παραπάνω ότι οι μύθοι είναι γενικά ιστορίες βασισμένες στην παράδοση και τον θρύλο, προορισμένες να ερμηνεύσουν κοσμολογικά προβλήματα, φυσικά φαινόμενα, ανεξήγητα πολιτισμικά κενά και ό,τι άλλο δεν μπορεί να ερμηνευθεί ορθολογικά. Η μυθολογική συγκριτική μελέτη λοιπόν του Ολύμπου και του Λιβαδίου που επιχειρήθηκε από τον γράφοντα, για να διαπιστωθεί το αληθές της μεταξύ ξηροτυρού και αχλαδίου καθηγητικής περισπούδαστης και πομπώδους ρήσης, ότι δηλαδή ‘η καταβολή του Λιβαδίου ως οικισμού ανάγεται στη μυθολογική εποχή, διότι επελέγη από τον ίδιο τον Δία ως χώρος στέγασης των νόθων τέκνων του’, κατέληξε στα εξής συγκλονιστικά συμπεράσματα, τα οποία και καταθέτει στους μελλοντικούς ερευνητές για περαιτέρω διερεύνηση :

α/α Θεματική παράμετρος Αποτέλεσμα

Κριτήριο 1 : ΠΛΗΘΥΣΜΙΑΚΗ ΑΙΤΙΟΛΟΓΗΣΗ ΘΕΤΙΚΟ

Κριτήριο 2 : ΧΩΡΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ - ΦΥΣΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ – ΚΛΙΜΑ ΘΕΤΙΚΟ

Κριτήριο 3 : ΔΟΜΗ ΚΑΙ ΦΥΛΟ ΤΟΥ ΔΩΔΕΚΑΘΕΟΥ ΑΡΝΗΤΙΚΟ

Κριτήριο 4 : ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ ΤΗΣ ΔΩΔΕΚΑΘΕΪΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΘΕΤΙΚΟ

Κριτήριο 5 : Η ΔΙΠΛΗ ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΘΕΤΙΚΟ

Κριτήριο 6 : ΤΑ ΝΗΠΙΑΚΑ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΔΙΟΣ ΘΕΤΙΚΟ

Κριτήριο 7 : Η ΒΡΩΣΗ ΚΑΙ Η ΠΟΣΗ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΘΕΤΙΚΟ

Κριτήριο 8 : Η ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΗΘΗ ΑΡΝΗΤΙΚΟ

Κριτήριο 9 : ΟΙ ΕΡΩΤΕΣ ΤΟΥ ΔΩΔΕΚΑΘΕΟΥ ΑΡΝΗΤΙΚΟ

Κριτήριο 10 : Η ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΑΡΝΗΤΙΚΟ

Ο πίνακας συγκριτικής αξιολόγησης λοιπόν, μας δίνει τα εξής αποτελέσματα :

· 6 κριτήρια εμφανίζονται με θετικό πρόσημο, έστω και αν ορισμένα κρίνονται θετικά με επιφυλάξεις (ποσοστό 60%)

· 4 κριτήρια εμφανίζονται με αρνητικό πρόσημο (ποσοστό 40%).

Συμπερασματικά λοιπόν, μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι υπάρχουν αν όχι αποδείξεις, τουλάχιστον ισχυρές αποχρώσες ενδείξεις ότι ο σεβάσμιος Καθηγητής πιθανόν να έχει δίκαιο και πράγματι ο Δίας να είναι ο Λιβαδοπλάστης, ο δημιουργός αυτού του θαυμάσιου οικισμού του κόσμου που λέγεται Λιβάδι.

Οι αποχρώσες αυτές ενδείξεις, εγγίζουν τα όρια των αποδείξεων, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Κρόνος, ο πατέρας του Δία, έτρωγε τα παιδιά του για να μην υπονομεύσουν την αυθεντία του και χάσει την απέραντη μοναξιά του θρόνου της υφηλίου. Το ίδιο ακριβώς συνεχίζει να συμβαίνει και σήμερα, σε σύγχρονη εκδοχή φυσικά, όπου οι ντόπιοι Λιβαδιώτες, ιθύνοντες και μη, ως πιστοί συνεχιστές της αρχέγονης ολύμπιας θεοκρατικής παράδοσης, αντιμετωπίζουν πολλές φορές με την Κρόνεια πατρογονική παιδοφαγική νοοτροπία τα δικά τους παιδιά της διασποράς, τους απανταχού και συμπαθείς κατά κόσμον λεγομένους γκαγκάνους, κυρίως δε τις ιδέες και τις πρωτοβουλίες τους.

Ωστόσο, η τρυφερή γοητεία του Λιβαδίου, αυτό το θεόπλαστο εκρηκτικό μείγμα των ιστορικών αντιθέσεων, της φυσικής ομορφιάς, της λιτής και απέριττης ευγένειας και της φοβικής εσωστρέφειας, αυτός ο μοναχικός και αποκομμένος χώρος-βιγλάτορας που μυρίζει Ελλάδα, αφήνει πάντα μία γεύση ελπίδας για κάτι καλύτερο στο μέλλον. Έτσι λοιπόν όσοι από εσάς το επισκέπτεστε, ‘Όταν θα αναχωρείτε, αφήστε τις ελπίδες σας εδώ. Όταν επιστρέψετε, θα τις βρείτε πάντα εδώ να σας περιμένουν - ‘Βόϊ τσι φουτζίτς, αλ’σάτς ιλπίζλι αουά. Κούντου βα β’τουρνάτς, ντάϊμα αουά βα λια φλάτς σι βα τι’ αστιάπτ’.

-----------------------------

Σ.Σ. Οι σχετικά λίγες πηγές που ο συγγραφέας χρησιμοποίησε για το περισπούδαστο και φλύαρο αυτό πόνημα, είναι οι εξής :

1. Κώστας Προκόβας - ‘Λεξικό της Κουτσοβλαχικής του Λιβαδίου Ολύμπου’ (2006 - Έκδοση του Συλλόγου Λιβαδιωτών Θεσσαλονίκης ‘Ο Γεωργάκης Ολύμπιος’)

2. Οι ιστοσελίδες http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%85%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1

3. http://pantheon%e0%a5%a420m.com/

4. http://www.erevos.com/mythology/mythology.htm

5. http://www.typos.com.cy/nqcontent.cfm?a_id=4483

6. http://www.plefsis.gr/mithologia.htm

7. http://67.18.47.148/com/index/am/index.htm

8. http://go.to/greekmythologyरीक्म्य्थोलोग्य

9. Η μνήμη του γράφοντος από τα παιδικά του χρόνια, όταν διάβαζε γοητευμένος την ελληνική Μυθολογία

10.Η ατμόσφαιρα που συνάντησε ο γράφων στο Λιβάδι, από τότε που άρχισε να ασχολείται με τα κοινά του χωριού, τα του Συλλόγου της Θεσσαλονίκης και τα της λέσχης του