Ετήσια Γενική Απολογιστική Συνέλευση 2007-2008

Την Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008, ώρα 11.30 π.μ., στη λέσχη του Συλλόγου μας, θα λάβει χώρα η ετήσια Γενική Απολογιστική μας Συνέλευση 2007-2008.

Παρακαλούνται τα μέλη μας να προσέλθουν και να συμβάλλουν με τη συμμετοχή τους και τις παρεμβάσεις τους στην εύρυθμη πορεία του Συλλόγου μας

Περί παρελάσεων το ανάγνωσμα, πρόσχωμεν

Περί παρελάσεων το ανάγνωσμα, πρόσχωμεν
Του Γιώργου Συνεφάκη, Προέδρου του Συλλόγου Λιβαδιωτών Θεσσαλονίκης ‘Ο Γεωργάκης Ολύμπιος’
Mail : synefakg@arch.auth.gr – Blog Συλλόγου : sylivthe.blogspot.com

Σχετικά με το ζήτημα των παρελάσεων, που κάθε παραμονή εθνικών επετείων αναφύεται τηλεοπτικώς, απλώς παραθέτω το σχετικό άρθρο που δημοσιεύτηκε στον 'Λόγο του Συλλόγου', την διμηνιαία εφημερίδα του Συλλόγου Λιβαδιωτών Θεσσαλονίκης ‘Ο Γεωργάκης Ολύμπιος’- τεύχος 8/2007. Νομίζω τα λέει όλα.
Ο αρχισυντάκτης μας, παρακολουθεί στην τηλεόραση με μεγάλη προσοχή -χαμογελώντας ειρωνικά πολλές φορές- τις έντονες συζητήσεις περί της αναγκαιότητας ή μη των παρελάσεων στις εθνικές επετείους। Τα δύο αρραγή μέτωπα, οι παρελασιολάγνοι και οι παρελασιομάχοι, συγκρούονται ανελέητα, καταθέτοντας εκπληκτικά δεκάλεπτα τηλε-εθνικοφροσύνης ή τηλε-εθνικομειοδοσίας κατά το πώς είθισται, δημιουργώντας όπως πάντα μία θαυμάσια ατμόσφαιρα και αυξάνοντας την τηλεθέαση, προς τέρψιν των δήθεν κοπτομένων εθνικώς τηλεπαρουσιαστών.

Ο Ουμπέρτο ΄Εκο, ο διάσημος συγγραφέας και φιλόσοφος της εποχής μας, σε ένα κείμενο του 1970, λέει ότι : Οι στρατιωτικές παρελάσεις είναι ένα ψέμα δημόσια εκτεθειμένο που εμφανίζεται με το προσωπείο της πομπώδους δύναμης της αλήθειας. Είναι ένα από τα ψέματα θεμέλια του έθνους-κράτους. Η στρατιωτική παρέλαση δεν είναι μία φιέστα, γιατί αν ήταν τέτοια θα κάναμε γλέντια και γιορτές, δεν θα δείχναμε όπλα. Τα όπλα ένα κράτος δεν τα δείχνει στον εχθρό του. Όλη αυτή η επίδειξη, έχει να κάνει με τη δομή του έθνους-κράτους όπως αναπτύχθηκε στην πολεμική δημοκρατία και στον πολεμικό φασισμό της δεκαετίας του ΄30’ και αφορά μία θεώρηση του εξουσιαστικού πολιτικού λόγου εκείνης της εποχής, μέρος του οποίου είναι και η απαρχή των μαθητικών παρελάσεων.
Η γνώμη του αρχισυντάκτη μας εμφανίζει κάποιες ελαφρές αποκλίσεις από αυτή τη γενική θεώρηση του Έκο, την οποία και κατ’ ουσία ασπάζεται। Οι παρελάσεις (κυρίως οι στρατιωτικές) είναι μία απολύτως ελεγχόμενη εικονική πραγματικότητα. Αν κάποιος φωτογραφίσει ένα άρμα μάχης μέσα σε ένα στρατόπεδό, θα συλληφθεί ως κατάσκοπος, ενώ το ίδιο άρμα τον παροτρύνουν στην παρέλαση να το φωτογραφίσει και να νοιώσει εθνικά υπερήφανος και ασφαλής. Ωστόσο, όπως κάθε θεσμός, έτσι και η παρέλαση, είτε καταξιώνεται κοινωνικά, είτε συνεχίζεται απλώς από συνήθεια ή βαριεστημένα κεκτημένη ταχύτητα, είτε αυτοκαταργείται ως αναχρονιστικό έθιμο από την ίδια τη ζωή. Οι μαθητικές παρελάσεις επεβλήθησαν στην Ελλάδα το 1936 επί μεταξικής δικτατορίας, ως δήθεν δείγμα σφρίγους του γένους και των τέκνων του, εμφυσώντας μία μιλιταριστική νοοτροπία από πολύ νωρίς στις νέες τρυφερές γενιές και ψυχές. Εξελίχθηκαν αργότερα σε ένα μείγμα εικονικής αξιοκρατίας, όπου σημαιοφόρος και παραστάτες ήταν αναπόφευκτα οι καλύτεροι μαθητές των τάξεων, ανεξαρτήτως σωματικών προσόντων (για να τηρούνται και τα προσχήματα), ενώ το άγημα το αποτελούσαν πάντα οι ψηλοί και οι θεωρούμενοι λεβεντόκορμοι, σε αντίθεση με τους μη ‘παρελάσιμους’ κοντούς και χοντρούς, συνήθως τους λεγομένους διαβαστερούς ή σπασίκλες, τους οποίους ο εκάστοτε γυμναστής τούς εξαφάνιζε προσωρινά επί 3ήμερον.

Ο γράφων πάντως, θυμάται με ειρωνική τρυφερότητα την ‘τραυματική εμπειρία’ της αποκαθήλωσης του ως παραστάτη της 5ης Γυμνασίου (επί χούντας αυτά), διότι η τότε κυρία Νομάρχου ήθελε να δει τον κανακάρη της να παρελαύνει πάση θυσία και ανεξαρτήτως επιδόσεων στα μαθήματα, πράγμα που επέτυχε ως διά μαγείας με μία απλή διαταγή στρατιωτικού διοικητή, προς δόξαν της αξιοκρατίας του καθεστώτος και χωρίς η άσπλαχνη να υπολογίσει την τρυφερή ψυχούλα του αποκλεισθέντος και τις ανεπούλωτες ακόμη και σήμερα φοβερές πληγές που υπέστη.
Από τότε τα πράγματα βελτιώθηκαν φαινομενικά (επιτρέπεται π.χ. εδώ και κάποια χρόνια η συμμετοχή των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης στις μεγάλες στρατιωτικές παρελάσεις), πρόσφατα δε επετράπη και σε ένα παιδί -Ελληνόπουλο- με μειωμένη κινητικότητα να παρελάσει ως σημαιοφόρος στο αναπηρικό του καροτσάκι (σε αντίθεση με ένα Αλβανόπαιδο την καταγωγή, που είχε μεν σωματική και μορφωτική αρτιμέλεια, αλλά δυστυχώς όχι και γονιδιακή – βλέπε σχόλια στον ‘Λόγο του Συλλόγου, τεύχος 3’).

Σήμερα πάντως, η μαθητική παρέλαση στην ουσία αυτοκαταργείται από τμήμα της εκπαιδευτικής διαδικασίας ως παρωχημένη και αναχρονιστική, από τα ίδια τα σοφά παιδιά, κυρίως τους μαθητές του λυκείου, τα οποία την αντιμετωπίζουν με μία άκρως ‘χαλαρή και καλά άνεση, βασικά να πούμε αφού’, χωρίς εθνικές επάρσεις, κάτι μεταξύ χαβαλέ, επίδειξης μόδας για μίνι φούστες και γόβες-στιλέττα, αλλά κυρίως απώλειας μαθητικών ωρών με πρόσχημα τις πρόβες. Ίσως ο συγκεχυμένος τρόπος αποτύπωσης των ιστορικών γεγονότων και κυρίως ο τρόπος που αυτά τους διδάσκονται και τους μεταδίδονται, να έχει συμβάλλει στο να εμφανίζεται, να δρα και να αυτοανατινάζεται μετά των αλλοφύλων στη Μονή του Σέκου κάπου στο 1940 (αν εμφανίζεται στα βιβλία τους) ο Γιώργος Ολύμπιος (μα τώ Θεώ το άκουσε ο γράφων και αυτό από φοιτητές, να πολεμούν τους Τούρκους ο Ρούλης ο Κολοκοτρώνης, ο Σάκης ο Διάκος και ο Άκης ο Ανδρούτσος), το ‘ΟΧΙ’ να το είπαμε στους Αλβανούς στο Ιταλικό μέτωπο το 1821 και τη σβάστικα να την κατέβασε ο Απόστολος Γκλέτσος του ΑΝΤΕΝΝΑ από την Ακρόπολη. Δυστυχώς δεν πρόλαβε να συμβάλλει καταλυτικά σε αυτή την ιστορική αποσαφήνιση των γεγονότων και το άρτι αδόξως καταργηθέν βιβλίο Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού, με τους αφόρητους Σμυρναίικους συνωστισμούς και τις Αλβανομετωπικές αγενείς απωθήσεις.
Ωστόσο στις μικρές ηλικίες, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Η σύνταξη της εφημερίδας μας, παρ’ όλο που θεωρεί τις παρελάσεις γενικώς υπολείμματα ενός μιλιταριστικού πνεύματος, ειδικά για τα πιτσιρίκια του Συλλόγου μας, των 6 έως 12 ετών, βάζει νερό στο κρασί της. Επειδή γνωρίζει τη μεγάλη τους χαρά, την υπερηφάνεια και το τρακ, όπως αυτά τα καταλαβαίνουν με την ψυχούλα τους, να εκπροσωπούν τον Σύλλογο Λιβαδιωτών Θεσσαλονίκης ‘Ο Γεωργάκης Ολύμπιος’ και το Λιβάδι Ολύμπου, στην παρέλαση όλων των επώνυμων πολιτιστικών συλλόγων της πόλης μας, έως ότου μεγαλώσουν και καταργήσουν και αυτά με τη σειρά τους αυτή τη νοοτροπία (αν θα υπάρχει τότε), τα παρακολουθεί και τα χειροκροτεί με ενθουσιασμό στην δημόσιά τους καμαρωτή εμφάνιση ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας, θεωρώντας τα μία όαση τρυφεράδας, μέσα στους σκληρούς και παράφωνους ήχους των ερπυστριών των αρμάτων μάχης.
Εξ άλλου, όλη η χάρη τους είναι ακριβώς η αθωότητα του ασύντακτου βηματισμού τους, που μοιάζει με το βήμα του κύκνου και όχι με εκείνο της χήνας.

Το «Οχι» που ενώνει

Το «Οχι» που ενώνει
Corriere Della Sera, Από το κύριο άρθρο
Πολύ σύντομα, την 28η Οκτωβρίου, ένα ταμπού θα σπάσει και μια μεγάλη παρεξήγηση θα ξεκαθαριστεί, ίσως για πάντα. Στην εξέδρα της Θεσσαλονίκης, τη σημαιοστολισμένη για τη στρατιωτική παρέλαση της εθνικής επετείου τού «Οχι», το ηχηρό «Οχι» που η Ελλάδα αντέταξε το 1940 στο τελεσίγραφο του Μουσολίνι, που είχε αποφασίσει την εισβολή, δίπλα στον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια, θα βρίσκεται ο πρέσβης της Ιταλίας στην Αθήνα, Τζανπάολο Σκαράντε. Είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο και προφανώς είναι κατανοητό να υπάρχει ένα κάποιο δέος. Ετσι, έπειτα από 68 χρόνια, ξεπερνιούνται ακατανόητες παρεξηγήσεις και άχρηστες καχυποψίες και δύο χώρες, οι οποίες στο παρελθόν βρίσκονταν σε πόλεμο παρά το κοινό αίσθημα των δύο λαών, θα βάλουν τέλος σε μια φανταστική κρίση που τροφοδοτήθηκε από αισθήματα ενοχής. Οχι βέβαια από την ελληνική πλευρά, γιατί η Αθήνα ξεχώριζε πάντοτε την ευθύνη, που έφερε η φασιστική κυβέρνηση από τη στάση των Ιταλών που δεν είχαν καμία ευθύνη αλλά από τη δική μας πλευρά επειδή πολλοί από ραθυμία ή από ατολμία είχαν επιλέξει να μη βλέπουν και να μη γνωρίζουν. Η μέρα τού «Οχι» γίνεται τώρα απλώς μια γιορτή απότισης τιμής. Οχι με αντι-ιταλικό περιεχόμενο, αλλά ενάντια στην επιθετικότητα, στην κατάχρηση εξουσίας, στην προσβολή της αξιοπρέπειας ενός γενναίου λαού. Που -ας μην το ξεχνάμε- θα είχε νικήσει την Ιταλία, παρά την προφανή ανισότητα δυνάμεων, αν δεν είχαν παρέμβει οι Γερμανοί του Αδόλφου Χίτλερ.(...)Αρκεί ωστόσο να αναλογιστούμε ότι μέχρι πριν από λίγο καιρό, η πρεσβεία της Ιταλίας καλούσε για την ημέρα της επετείου του «Οχι» τους ομοεθνείς μας να μην βγαίνουν από τα σπίτια τους υπό τον φόβο αντιποίνων και βιαιοτήτων. Ανησυχίες γελοίες. Χρειαζόταν όμως πολύ κουράγιο για να σπάσουμε το ταμπού. Στην κατεύθυνση αυτή βοήθησε αποφασιστικά η κίνηση του Ιταλού πρέσβη Τζανπάολο Καβαράι, προκατόχου του Σκαράντε, ο οποίος στις 19 Ιανουαρίου του 2006, παρά τους δισταγμούς του υπουργείου μας, οργάνωσε στην Παλιά Βουλή της Αθήνας, συζήτηση με θέμα «Πώς εκλαμβάνεται σήμερα η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου», όπου έκαναν παρέμβαση ιστορικοί και διανοούμενοι από τις δύο χώρες.(...)Αυτό το αποφασιστικό «Οχι» του Μεταξά που κατά ειρωνεία της τύχης ήταν θαυμαστής του Μουσολίνι, δεν πρόκειται να ξεχαστεί. Για τον λόγο αυτό, η επέτειος του «Οχι» ήταν και θα είναι η μαρτυρία της εξέγερσης ενάντια σε μια αδικία. Ακόμη και η Ιταλία θα έπρεπε να είναι ευγνώμων γι' αυτό το «Οχι». Επειδή σήμανε για τον φασισμό, όπως έγραψε στα απομνημονεύματά του ο πρέσβης Γκράτσι, «την αρχή του τέλους».
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 27/10/2008

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ -ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Στο πλαίσιο του εορτασμού των 100 χρόνων από την ίδρυση του Συλλόγου μας, το Δ.Σ. προγραμμάτισε για τον Οκτώβριο-Δεκέμβριο 2008, τις παρακάτω εκδηλώσεις, οι οποίες και θα κλείσουν το γενέθλιο έτος

1. Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2008, ώρα 9.00 μ.μ. στη λέσχη μας :
Πανηγυρική συνεστίαση για τα γενέθλια του Συλλόγου
Θα έρθουμε όλοι με τους φίλους μας, θα σβήσουμε τα 100 κεράκια της τούρτας, θα φάμε όμορφα κοψίδια, πίττες και μεζεκλίκια, θα κάνουμε τερψιλαρύγγια τσιπουροκρασοκατάνυξη, θα τραγουδήσουμε και θα χορέψουμε υπό τους ήχους ζωντανής μουσικής από παιδιά της μουσικής μας ομάδας. Δεν θα λείψει κανείς μας. Αντί για δώρο γενεθλίων, θα προσφέρουμε 12 € έκαστος για το τσιμπούσι.

2. Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2008, ώρα 11.00 π.μ. – Εθνική Εορτή
Η νεολαία μας παρελαύνει στη λεωφόρο Μ. Αλεξάνδρου,
συμμετέχοντας στη μεγάλη παρέλαση, παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας

3. Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008, ώρα 11.30 π.μ., στη λέσχη μας :
Η ετήσια Γενική Απολογιστική μας Συνέλευση 2007-2008

4. Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008, ώρα 11.00 π.μ., παραμονή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1973, στο αμφιθέατρο -3ος όροφος- του Κέντρου Ιστορίας του Δήμου Θεσσαλονίκης (Μέγαρο Μπίλλη στην Πλατεία Ιπποδρομίου στο κέντρο – τηλ. 2310.264668)
Ειδική τιμητική ημερίδα
‘Ο Σύλλογος τιμά τους βασανισθέντες και φυλακισθέντες συμπατριώτες - μέλη του Συλλόγου μας, κατά την περίοδο της δικτατορίας 1967-1974’

5. Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008, ώρα 11.30 π.μ., στη λέσχη μας
Διάλεξη της συμπατριώτισσας Αννας Σαλαβάτη,
πτυχιούχου του Τμήματος Ιστορίας & Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ., η οποία θα παρουσιάσει την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα μεταπτυχιακή της εργασία, την οποία εκπόνησε στον Τομέα Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας & Λαογραφίας - Ειδίκευση Λαογραφίας & Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, με τίτλο :
‘Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΤΟ ΛΙΒΑΔΙ ΟΛΥΜΠΟΥ
ΑΠΟ ΤΟ 1950 ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ’

6. Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2008, ώρα 8.00 μ.μ., στη λέσχη μας
Ο Αη Βασίλης επισκέπτεται τη λέσχη μας, μοιράζει δώρα στα παιδιά και μας εύχεται όλους, μικρούς & μεγάλους, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΓΙΑ ΤΟ 2009


Είμαστε βέβαιοι ότι θα τιμήσουμε όλοι μας τις πανηγυρικές εκδηλώσεις και πως δεν θα λείψει κανείς μας από καμία.
Σας περιμένουμε με αγάπη. Με φιλικούς και πατριωτικούς χαιρετισμούς και ευχές
Το Δ.Σ. του Συλλόγου μας