Σάββατο 23 Μαΐου 2009

ΕΚΛΟΓΟ-ΑΠΟΛΟΓΙΣΤΙΚΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

ΚΥΡΙΑΚΗ 31 ΜΑΪΟΥ 2009, ΣΤΙΣ 11.00 Π.Μ., ΣΤΗ ΛΕΣΧΗ ΜΑΣ

ΕΚΛΟΓΟ-ΑΠΟΛΟΓΙΣΤΙΚΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

Πέρασαν ήδη 2 χρόνια από τις 10 Ιουνίου 2007, όπου έγιναν οι τελευταίες εκλογές που έφεραν το παρόν Συμβούλιο στη Διοίκηση του Συλλόγου μας.

Βάσει του καταστατικού του Συλλόγου περί 2ετούς θητείας των εκάστοτε Δ.Σ.,

στις 31 Μαΐου 2009, ημέρα Κυριακή, στις 11.00 π.μ., στη λέσχη μας,

θα γίνει η Εκλογο-Απολογιστική Γενική Συνέλευσή μας,

για την εκλογή του νέου Διοικητικού Συμβουλίου 2009-2011

και της Εξελεγκτικής Επιτροπής.

Υπενθυμίζουμε ότι ψηφίζουν όλα τα μέλη μας,

τα οποία είναι ταμειακώς τακτοποιημένα.

Εξ άλλου, ο Σύλλογος ζει και δραστηριοποιείται

στηριζόμενος μόνο στις συνδρομές μας.

Μην αμελείτε να καταθέτετε την συνδρομή σας,

έστω και την ημέρα των εκλογών.

Όλες και όλοι μας μπορούμε και πρέπει να προσέλθουμε

την ημέρα εκείνη, ώστε το νέο Δ.Σ. να έχει την μεγαλύτερη

δυνατή στήριξη και αποδοχή.

Παρακαλούμε θερμά όλες και όλους, να θέσουν τον εαυτό τους

στη διάθεση του Συλλόγου μας και στην κρίση των εκλεκτόρων,

ώστε να έχουμε τους περισσότερους από κάθε άλλη φορά υποψηφίους.

Με θερμούς πατριωτικούς χαιρετισμούς

Το απερχόμενο Διοικητικό Συμβούλιο

Γ. Συνεφάκης, Δ. Κοκκινοπλίτης, Ε. Παπαδάμ, Κ. Μουσένας, Α. Χαλκιά, Α. Γαζέτη, Μ. Καψάλη

Παρασκευή 15 Μαΐου 2009

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΛΙΒΑΔΙΩΤΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ‘Ο ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ ΟΛΥΜΠΙΟΣ’ - ΣΥΝΟΠΤΙΚΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΛΙΒΑΔΙΩΤΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ‘Ο ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ ΟΛΥΜΠΙΟΣ’

Ο Σύλλογος Λιβαδιωτών Θεσσαλονίκης ‘Ο Γεωργάκης Ολύμπιος’, από τους πρώτους αν όχι ο πρώτος δημιουργηθείς στην Θεσσαλονίκη και μάλιστα επί Τουρκοκρατίας, είχε και έχει έντονη παρουσία στα πολιτιστικά και κοινωνικά δρώμενα της Θεσσαλονίκης από το 1908. Απαριθμεί σήμερα περί τα 500 μέλη και εκπροσωπεί την παροικία των κατ’ εκτίμηση 15.000 με 20.000 εκ Λιβαδίου Ολύμπου καταγομένων Θεσσαλονικέων, 2ης, 3ης & 4ης γενιάς. Εξέχοντα μέλη της Λιβαδιώτικης κοινότητας της Θεσσαλονίκης, έχουν χαράξει με την παρουσία τους, την ιστορία τους και τη συμβολή τους, τη ζωή της πόλης μας από υψηλές θέσεις ευθύνης, τόσο στη διοίκηση, όσο και στην κοινωνία. Το Λιβάδι του Ολύμπου έχει δώσει πολλούς άνδρες και γυναίκες στην υπηρεσία της Ελλάδας και της πόλης μας. Ο αείμνηστος Υπουργός ιατρός Αλέξανδρος Ζάννας, ο αείμνηστος Παύλος Ζάννας, ο αείμνηστος πρέσβης Κυβερνίδης, ο αείμνηστος Δήμαρχος Θεσσαλονίκης Πέτρος Συνδίκας, ο νυν Πρόεδρος του Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα και Πρώτος Δήμαρχος Θεσσαλονίκης μετά τη μεταπολίτευση Δημήτρης Ζάννας, τιμηθείς από την Ακαδημία Αθηνών και την Πολιτεία για την αντιστασιακή του δράση στην Κατοχή μαζί με τον δικηγόρο και Επίτιμο Πρόεδρό μας Γιάννη Τριάρχου, ο φιλόλογος-συγγραφέας και πρ. Διευθυντής του Ιδρύματος Μ. Τριανταφυλλίδη Κώστας Προκόβας, καθώς και πολλοί άλλοι, ήταν και είναι όλοι Λιβαδιώτες, πολλοί δε από αυτούς μέλη του Συλλόγου μας.

Η Θεσσαλονίκη έχει τιμήσει πολλούς, δίδοντας το όνομά τους σε σημαντικές οδούς της. Η προτομή του Ήρωα του 1821 και εξέχοντα Φιλικού Γεωργάκη Ολύμπιου, που θυσιάστηκε στο ολοκαύτωμα της Μονής του Σέκου και ο οποίος ήταν γέννημα θρέμμα του Λιβαδίου Ολύμπου, κοσμεί εδώ και πολλά χρόνια το χώρο του πάρκου της Χ.Α.Ν.Θ.

Ο Σύλλογός μας εκπροσωπεί στη μεγαλούπολη της Θεσσαλονίκης μας το Λιβάδι Ολύμπου, την πατρίδα του Ήρωα Γεωργάκη Ολυμπίου, των μεγάλων δασκάλων Άνθιμου Ολυμπιώτη και Αθανασίου Αστερίου, το Λιβάδι των ανθρώπων που συμμετείχαν σε κάθε εθνικό αγώνα και σε κάθε αγώνα για την ελευθερία και τη δημοκρατία. Εκπροσωπεί ένα χωριό, το οποίο βρίσκεται εδώ και τουλάχιστον 9 αιώνες σκαρφαλωμένο στα 1.200 μέτρα, στο Τιτάριο όρος, τμήμα της οροσειράς του Ολύμπου, ψηλά από την αρχαία Τριπολίτιδα, όπου εκτεινόταν η Περραιβική Δωδώνη και το οποίο ευωδιάζει ιστορία. Εκπροσωπεί ένα χωριό απομονωμένο και ξεχασμένο από τα κέντρα αποφάσεων, στα όρια και στην τομή τριών νομών (Λαρίσης, Πιερίας, Κοζάνης) και τριών περιφερειών (Θεσσαλίας, Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας) της Ελλάδας. Οι μόνιμοι 3.000 κάτοικοι του Λιβαδίου, αμιγείς Βλάχοι, με παροιμιώδη ευγενή συμπεριφορά, ζουν ευπρεπώς, ασχολούμενοι κυρίως με την κτηνοτροφία, την γεωργία, την υλοτομία και το εμπόριο. Αυτοί οι αυτάρκεις ακρίτες των συνόρων της απέραντης μοναξιάς τους, γράφουν καθημερινά ιστορία, αντιστεκόμενοι όσο μπορούν στην αδιαφορία ή την επιλεκτική μνήμη του επίσημου κράτους και των συνιστωσών του, αντιστεκόμενοι σθεναρά στις τάσεις του πανελλήνιου πληθυσμιακού φυλλορροήματος της περιφέρειας και στην καθημερινή υποβάθμιση της κοινωνικής, οικονομικής, πολιτιστικής και μορφωτικής τους ζωής.

Αυτόν τον ιστορικό οικισμό εκπροσωπεί ο Σύλλογός μας και εδώ και 101 χρόνια τον στηρίζει με κάθε δύναμη και επιδεικνύει απέναντί του κάθε μορφής αλληλεγγύη. Προσπαθεί να καταστήσει γνωστές και να διαδώσει παντού τη μεγάλη ιστορία του τόπου, την ποιότητα της φύσης που αγκαλιάζει το Λιβάδι, τους αξιακούς κώδικες που διέπουν τη συμπεριφορά των ανθρώπων του, τα όμορφα προϊόντα του καθημερινού τους μόχθου.

Αυτή την προσπάθεια του Συλλόγου μας, την συμμερίζονται όλοι οι Σύλλογοι των απανταχού Λιβαδιωτών, τόσο στις άλλες μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, όσο και ανά τον κόσμο.

ΣΤΟΧΟΙ, ΟΡΑΜΑΤΑ & ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΜΑΣ

Οι στόχοι του Συλλόγου μας είναι πολύ ευρύτεροι από τη στερεότυπη έννοια της διατήρησης της παράδοσής μας. Εμείς όταν λέμε παράδοση, δεν αναφερόμαστε στην έννοια του όρου, όπως αυτή διατυπώνεται από τη εθνολογία, για κοινωνίες με τρόπους ζωής, έθιμα οργάνωσης, τεχνικές που μεταβιβάζονται από τη μία γενιά στη άλλη σχεδόν αναλλοίωτα. Ο Σύλλογος θεωρεί την διατήρηση της παράδοσης του τόπου μας, όχι ως μία διαδικασία που αρχίζει και τελειώνει με συνεχώς επαναλαμβανόμενες οπτικοακουστικές και χορευτικές μιμητικές αναπαραστάσεις κάποιων στιγμών του παρελθόντος, ή με περιστασιακές νεκραναστάσεις παλαιών εθίμων. Η παράδοση είναι η συνείδηση της ύπαρξης του παρελθόντος μέσα στο παρόν. Και ίσως όχι ολόκληρου του παρελθόντος, γιατί ασπαζόμαστε πλήρως τη ρήση του μεγάλου μας ποιητή Σεφέρη: ‘Ένα μέρος του παρελθόντος πεθαίνει κάθε στιγμή και η θνησιμότητα του μας μολύνει, αν προσκολληθούμε σ' αυτό με υπερβολική αγάπη. Ένα μέρος του παρελθόντος μένει πάντα ζωντανό, και κινδυνεύουμε, αν καταφρονήσουμε τη ζωντάνια του’.

Η διατήρηση της παράδοσης είναι η ανάδειξη των αξιών που η ίδια η παράδοση εμπεριέχει και η λειτουργία των αξιών αυτών ως αντισωμάτων κατά της ισοπεδωτικής λογικής των εμπορευματικών προτύπων ζωής, τα οποία η παγκοσμιοποίηση προσπαθεί να επιβάλλει, εις βάρος της ξεχασμένης και αγραναπαυμένης μας Ρωμιοσύνης.

Οι στόχοι του Συλλόγου μας λοιπόν είναι, πέρα από τη διατήρηση της παράδοσής μας με αυτή τη διαλεκτική σχέση παρελθόντος-παρόντος και την προσφορά στην εν γένει μορφωτική και πολιτιστική ζωή της πόλης, να καλλιεργήσει το ελεύθερο και ανεξάρτητο πνεύμα στη νεολαία, να την γαλουχήσει με αρχές, αξίες και ιδανικά, να της δώσει εποικοδομητικές διεξόδους και να την εξοπλίσει με αντισώματα απέναντι στους κινδύνους και τις σειρήνες των σύγχρονων καιρών.

Η ιδιόκτητη λέσχη μας, αποτελεί κοιτίδα κοινωνικότητας και πολιτιστικών εκδηλώσεων σε καθημερινή βάση. Λειτουργούν από παλιά πάρα πολλά τμήματα πολιτιστικών και κοινωνικών δραστηριοτήτων, όπου συμμετέχουν ηλικίες από 6 έως 96 ετών. Επιπλέον, έχει από καιρό δημιουργήσει Τράπεζα αίματος στο ΑΧΕΠΑ και έχει κάνει προσπάθειες να δημιουργήσει θεατρική ομάδα και κινηματογραφική λέσχη.

O Σύλλογός μας διοργανώνει σε πολύ τακτά χρονικά διαστήματα εκδηλώσεις (συμπόσια, ημερίδες, εκθέσεις, διαλέξεις, συναυλίες, παρεμβάσεις για την υγεία, την παιδεία κλπ.), εκδίδει βιβλία, συμμετέχει σε έρευνες και προσπάθειες για την ανάδειξη της ιστορικής, αρχαιολογικής και κοινωνικής ταυτότητας του Λιβαδίου και της ευρύτερης περιοχής, καθώς και των Βλάχων γενικότερα, συμβάλλοντας εποικοδομητικά στην προσπάθεια αναβάθμισης του επιπέδου τόσο των μελών του, όσο και της κοινωνίας της Θεσσαλονίκης, του Λιβαδίου Ολύμπου και της Ελλάδας γενικότερα.

Εμείς πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι είναι οι μνήμες τους. Και ένας Σύλλογος σαν τον δικό μας, που διανύει τον 2ο αιώνα της ζωής του και που χιλιάδες άνθρωποι πέρασαν από τις γραμμές του, έχει αποκτήσει πλέον μία ιστορική συλλογική μνήμη, που έχουμε την υποχρέωση και να την διαφυλάξουμε και να την μεταδώσουμε στους νεότερους. Κι επειδή ζούμε σε περίεργες εποχές, όπου η μνήμη μας τείνει να θεωρηθεί ως κοινωνικό και πολιτικό μειονέκτημα, ενώ η αμνησία χρησιμοποιείται ως υπόστρωμα για διεργασίες επιβολής και εδραίωσης μιάς νέας τάξης πραγμάτων, οι μνήμες και οι παραδόσεις μας είναι τα τιμαλφή της ιστορίας μας, είναι τελικά η γνώση μας και οι αλήθειες μας. Και αυτές οι αλήθειες-μνήμες, δεν πρέπει να χαθούν εξ αιτίας της κοινωνικής μας ραστώνης, της δημοκρατικής μας τεμπελιάς, της συνειδησιακής μας αγρανάπαυσης και της πατριωτικής μας σκουριάς

Καλή επιτυχία στα παιδιά που δίνουν Πανελλήνιες

Ετήσια τελετουργία

Tου Παντελη Μπουκαλα / 'ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ'

Ο τι διάβασαν, διάβασαν. Και ό, τι έμαθαν, έμαθαν. Αύριο πρωί θα κληθούν να λάβουν μέρος στην τελετουργία της ενηλικίωσής τους, να υπηρετήσουν με την αγωνία τους ένα διαβατήριο έθιμο που αλλάζει όνομα ή σύστημα κατά την κυβέρνηση ή τον υπουργό, διατηρεί όμως αναλλοίωτες τις «αξίες» του. Και κυριότατη «αξία» του, κληροδοτούμενη από γενιά σε γενιά, είναι να μη νοιάζεται για το τι θα μάθει όντως ο μαθητής (αυτό δεν ορίζει το όνομά του, ένας βαρύτατος τίτλος, για το πόση ουσία και χαρά θα του δώσει το αγώνισμα της μάθησης, αλλά για τις «τεχνικές επιβίωσης» που θα καταφέρει να αποστηθίσει. Οσο και αν κοπιάσουν οι καλοί καθηγητές (που υπάρχουν, κι ας σπεύδει να τους κατεδαφίσει ο λαϊκισμός, ο «υψηλός» κι ο «χαμηλός», των αρχόντων και των αρχομένων), όσο κι αν πολλά από τα ίδια τα παιδιά νιώθουν να πνίγονται από τον υποβιβασμό τους σε μηχανές, τελικά το άγχος συμμορφώνει και εξομοιώνει τους πάντες.

Αν αναζητούσαμε τη βαρύτερη απόδειξη της υποβάθμισης του σχολείου, μάλλον θα την εντοπίζαμε στο γεγονός ότι μετά το Πάσχα οι τάξεις της Γ΄ Λυκείου, στα δημόσια σχολεία, αδειάζουν. Τα μαθήματα συνεχίζονται βέβαια, για να κρατηθούν οι τύποι, αλλά ποια μαθήματα όταν από τα τριάντα παιδιά δεν δίνουν το «παρών» τους πάνω από τέσσερα ή πέντε κάθε μέρα, και όχι πάντοτε τα ίδια; Ολο τον χρόνο οι μαθητές μετρούν προσεκτικά τις απουσίες τους, ώστε στις μεταπασχαλινές εβδομάδες, καθ’ οδόν προς την «ώρα της κρίσης», να έχουν το περιθώριο να μην πατήσουν ούτε μία φορά το πόδι τους στο λύκειο και να τους περισσεύει χρόνος για τα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα, όπου και θα τους εμφυτευθούν τα «κόλπα», οι «τεχνικές επιβίωσης». Χρόνια γίνεται αυτή η μαζική και σχεδόν νομιμοποιημένη κοπάνα, μέχρι στιγμής πάντως ουδείς από τους κατά τίτλο αρμόδιους ενοχλήθηκε ιδιαίτερα από την κραυγαλέα απαξίωση του δημόσιου σχολείου, από τον μηδενισμό της σημασίας του στη συνείδηση των ίδιων των μαθητών.

Αλλά βέβαια οι μαθητές δεν υπάρχουν εν κενώ ούτε και μηδενίζουν το σχολείο τους παρωθημένοι απλώς από τον εφηβικό τους αυθορμητισμό. Επί τρία χρόνια, όσο κρατάει το λύκειο, διαβάζουν και ακούνε για τη «μεγάλη στιγμή της ζωής τους», για την «ώρα της κρίσης» και λοιπά μελοδραματικά. Ακόμα και αν στο βάθος της ψυχής τους ξέρουν ότι τίποτε από αυτά δεν στέκει, ότι η εξεταστική επιτυχία τους δεν σημαίνει ευτυχία, η δε ενδεχόμενη αποτυχία δεν συνιστά καταστροφή, και ότι η ζωή τους άλλο δεν θα ’ναι παρά μια αλυσίδα ατέλειωτη από «κρίσιμες στιγμές», το οικογενειακό, το κοινωνικό, το τηλεοπτικό περιβάλλον τα φορτώνουν με έναν σταυρό που δεν οφείλουν να τον σηκώσουν. Συμβολικά, κάθε χρόνο τέτοιο καιρό είναι σαν να δίνει εξετάσεις σύμπασα η ελληνική κοινωνία με αντιπροσώπους τους αγρίως στρεσαρισμένους εφήβους, που καλούνται να φορτωθούν όχι μόνο τα όνειρα των γονιών τους αλλά και τις αλλεπάλληλες αποτυχίες της πολιτείας. Εντάξει. Οσοι περάσουν, θα περάσουν. Αλλά για πού;

Δευτέρα 11 Μαΐου 2009

Αποθήκη Γ' - Λιμάνι Θεσσαλονίκης 9/5/2009

Τετάρτη 6 Μαΐου 2009

Σάββατο 9 & Κυριακή 10 Μαϊου 2009